توزیع فراوانی کاهش فشار خون وضعیتی، افزایش فشار خون شبانه و کاهش فشار خون متعاقب صرف غذا درمبتلایان به بیماری پارکینسون: مطالعه مورد - شاهدی

در بیماری پارکینسون کاهش فشار خون وضعیتی یک اختلال شایع اتونومیک است. فرضیه های مهم توجیه کننده ی کاهش فشار خون وضعیتی عبارت هستند از قطع عصب (Denervation) سمپاتیک و درمان با داروهای دوپامینرژیک. هدف مطالعه ی حاضر تعیین سهم هر یک از عوامل فوق در بروز کاهش فشار خون وضعیتی، افزایش فشار خون شبانه و کاهش فشار خون متعاقب صرف غذا بود.
پژوهش حاضر یک مطالعه ی مورد-شاهدی بود. بیماران پارکینسونی بیش از 6 ماه، روزانه بیشتر از 500 میلی گرم لودوپا دریافت می کردند، در گروه مورد قرار گرفتند. بیمارانی که تا زمان مطالعه لودوپا دریافت نکرده بودند گروه شاهد را تشکیل دادند. با استفاده از فشارسنج جیوه ای وجود یا فقدان کاهش فشار خون وضعیتی و با به کارگیری دستگاه مانیتورینگ فشار خون قابل حمل (Portable)، کاهش فشار خون متعاقب صرف غذا و پر فشاری خون شبانه مورد ارزیابی قرار گرفت. شدت بیماری پارکینسون توسط مقیاس Hoehn and Yahr staging scale تعیین گردید. آنالیز داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه ی 16 و با استفاده از آزمون های 2χ و Student-t انجام شد.
50 بیمار در دو گروه (25 بیمار در هر گروه) بررسی شدند. از نظر سن، جنس و شدت بیماری تفاوتی بین دو گروه دیده نشد، که حاکی از آن بود که بیماران گروه شاهد به طور مناسبی با گروه مورد همسان گردیده بودند. توزیع فراوانی فشار خون وضعیتی در گروه مورد و شاهد به ترتیب 12 و 20 درصد، کاهش فشار خون پس از صرف غذا به ترتیب 12 و 24 درصد و پر فشاری خون شبانه به ترتیب 40 و 56 درصد بود. توزیع فراوانی متغیرهای فوق بین دو گروه، تفاوت معنی داری نداشت. توزیع فراوانی کاهش فشار خون وضعیتی و کاهش فشار خون متعاقب غذا به طور مشخص با شدت بیماری مرتبط بود (به ترتیب 015/0 = P و 001/0 > P) ولی ارتباطی با افزایش فشار خون شبانه نداشت.
اگر چه شیوع کاهش فشار خون وضعیتی بین گروه مورد و شاهد متفاوت بود ولی این تفاوت معنی دار نبود. از طرف دیگر شدت بیماری یک ارتباط قوی با شیوع کاهش فشار خون وضعیتی و پایین آمدن فشار خون متعاقب صرف غذا در مبتلایان به بیماری پارکینسون داشت.