اثر دفروکسامین در بقاء موش های مبتلا به پریتونیت القائی

اکسیداتیو یکی از عوامل اصلی آسیب سلولی، نارسایی عضو و مرگ در سپسیس است؛ از این رو داروی دفروکسامین- آنتی اکسیدان جمع کننده آهن و جمع کننده بالقوه رادیکال آزاد- به عنوان گزینه ای جذاب برای درمان دارویی در سندرم سپتیک مطرح است. در این مطالعه اثر دارو روی بقاء موش های سپتیک بررسی شد.
در 20 سر موش صحرایی نر به روش بستن سکوم و پانکچر آن (CLP) پریتونیت القاء شد. سپس با انتخاب تصادفی به یک گروه ده تایی از آن ها دو دفعه دفروکسامین (دوز نهایی: 40mg/kg) زیر پوستی و به گروه ده تایی دیگر دارونما (نرمال سالین) داده شد. دو گروه ده تایی دیگر نیز به عنوان گروه کنترل سالم و گروه جراحی بدون پریتونی در نظر گرفته شدند. همه موش ها در شرایط یکسان از نظر سلامتی، محیط زندگی و تغذیه قرار داشتند. زمان فوت موش ها ثبت شد.
دفروکسامین باعث افزایش بارز زمان بقاء موش های مبتلا به پریتونیت القایی در مقایسه با گروه دارونما شد. این تفاوت از لحاظ آماری معنادار بود.
درمان با دفروکسامین به طور بارزی بقاء را در موش های سپتیک افزایش می دهد.