بررسی عدم تحمل گلوکز در بیماران مبتلا به پرکاری تحت بالینی تیروئید

اگرچه در پرکاری تیروئید آشکار، اختلال تحمل گلوکز یافته شایعی است، ولی اثر پرکاری تیروئید تحت بالینی بر سوخت و ساز گلوکز نامشخص است. در پژوهش حاضر، آزمون تحمل گلوکز در مبتلایان به پرکاری تحت بالینی تیروئید و گروه شاهد با درست کاری تیروئید مقایسه گردید.

45 بیمار مورد درمان با لووتیروکسین، و 14 نفر سالم برای انجام پژوهش داوطلب شدند و هورمون های T4، T3، T3RU و TSH قبل از تزریق 250 میکروگرم TRH، و 30 دقیقه بعد از تزریق فقط TSH اندازه گیری، و به فاصله ی 11 تا 7 روز بعد در این افراد آزمون تحمل گلوکز انجام گردید. یافته های به دست آمده از افراد مبتلا به پرکاری تحت بالینی تیروئید و افراد شاهد که درست کاری تیروئید داشتند، مقایسه گردیدند.

براساس مقدار TSH پایه، 25 نفر از بیماران و 1 نفر از گروه شاهد پرکاری تحت بالینی تیروئید داشتند. غلظت گلوکز ناشتا در گروه پرکاری تحت بالینی و گروه شاهد اختلاف معنی داری نداشت. گلوکز پلاسمای زمان 90 و 120 دقیقه بعد از مصرف 75 گرم گلوکز در بیماران پرکاری تحت بالینی (به ترتیب 17±162 و 16±146 میلی گرم در صد میلی لیتر) بیشتر از افراد با تیروئید درست کار (به ترتیب 7±101 و 5±94 میلی گرم در صد میلی لیتر، 016/0 و 005/0P<) بود. سطح زیر منحنی گلوکز زمان 90 و 120 دقیقه بعد از زمان پایه در بیماران پرکاری تحت بالینی (به ترتیب 4779±18072 و 1758±18130 میلی گرم در صد میلی لیتر در دقیقه) بیشتر از گروه شاهد (به ترتیب 516±10450 و 643±13360 میلی گرم در صد میلی لیتر در دقیقه، 018/0 و 026/0P<) بود.

در بیماران مبتلا به پرکاری تحت بالینی تیروئید با وجود گلوکز ناشتای طبیعی، احتمال اختلال در تحمل گلوکز وجود دارد، و پیشنهاد می گردد در این گروه بیماران آزمون تحمل گلوکز خوراکی انجام شود.