پیوستار زمانی- مکانی باختین در هنرتعاملی جدید

توانایی های رو به افزایش کامپیوتر، هنر دیجیتال و اینترنت مانند تعامل، گستردگی، سرعت، امکان حضور همزمان در مکان با استفاده تکنولوژیک از رسانه های جدید برای به تعامل کشیدن مخاطب در بیان معنا و مسائل فرهنگی اجتماعی است. در این مقاله تحلیلی گفتمانی بر دو نمونه از هنر تعاملگرای مبتنی بر رسانه های جدید دیجیتال«نمونه 01» اثر نادعلیان و «ترافیک احساسی» اثر بنیون صورت میگیرد. با استفاده از منابع کتابخانه ای مکتوب و دیجیتال و روش تحلیل محتوا با بهکارگیری نظریه «پیوستار زمانی- مکانی» باختین به بررسی تحلیلی و تطبیقی دو اثر ذکرشده پرداخته شده است. در ابتدا با تحلیل تعاملهای صورتپذیرفته در نمونه ها، روابط گفتمانی حاکم بر آنها استخراج شده، سپس روابط زمانی و مکانی موجود در آنها تجزیه و تحلیل شده و در نهایت با بررسی تطبیقی این دو نمونه به وجوه اشتراک، افتراق و نیز چگونگی استفاده از ویژگی های تعاملی رسانه اینترنت پرداخته شده است.
نتیجه این بررسی نشان میدهد که هر دوی این آثار ویژگی های گفتمان مکالمهای دارند و این دو نمونه بهخوبی توانسته اند «حضور خود در دیگری باختین» را که یکی از ویژگی های ساختاری هنر جدید نیز محسوب می شود در معرض نمایش قرار دهند. پیوستار زمانی- مکانی در هردو اثر، با حفظ روابط همان زمان- همان مکان، زمان دیگر- همان مکان، همان زمان-مکان دیگر و زمان دیگر- مکان دیگر منطبق با نظر باختین مشاهده می شود و نشان میدهد که به چگونگی استفاده از رسانه اینترنت و امکانات تکنولوژیک فرهنگی وابستگی نزدیک دارد.