مقایسه تاثیر تکنیک های واقعیت مجازی و حرکت درمانی همراه با محدودیت بر عملکرد اندام فوقانی کودکان مبتلا به فلج مغزی همی پارزی

فلج مغزی همی پارزی، آسیب بیشتر یک سمت بدن در نتیجه اختلالی غیرپیشرونده در مغز نابالغ است. هدف این مطالعه مقایسه تاثیر روش های درمانی حرکت درمانی همراه با محدودیت و واقعیت مجازی بر عملکرد اندام فوقانی کودکان مبتلا به فلج مغزی همی پارزی بود.
تعداد 24 کودک فلج مغزی همی پارزی از جامعه در دسترس در یک کارآزمایی بالینی تصادفی در 3 گروه 8 نفره بررسی شدند (واقعیت مجازی، حرکت درمانی همراه با محدودیت و کنترل). برنامه درمانی شامل جلسات 5/1 ساعته، یک روز در میان و به مدت4 هفته بود. ارزیابی توسط ابزار کفایت حرکتی برواینینکس- اوزرتسکی و فعالیت حرکتی کودکان، قبل، بعد و3 ماه پس از اتمام مداخلات صورت گرفت. انتخاب تصادفی نمونه ها و تحلیل داده ها با آزمون آنالیز واریانس در تکرار مشاهدات توسط نرم افزارSPSS-16 در سطح معناداری 05/0 انجام گردید.
آنالیز اطلاعات ابزارهای ارزیابی حاکی از این مطلب بود که اختلاف آماری معناداری بین گروه های واقعیت مجازی و حرکت درمانی همراه با محدودیت در جلسه پس از درمان از لحاظ میانگین سرعت و مهارت اندام فوقانی (واقعیت مجازی: 23/0±22/1، حرکت درمانی همراه با محدودیت: 37/0±35/1) وجود نداشت. در آنالیز اطلاعات جلسه پیگیری نیز اختلاف معنادار آماری بین جلسات پس از درمان و پیگیری در هر سه گروه مطالعه وجود نداشت.
بر اساس نتایج این مطالعه می توان روش های درمانی واقعیت مجازی و حرکت درمانی همراه با محدودیت را به عنوان روش هایی جایگزین برای یکدیگر جهت بهبودی عملکرد اندام فوقانی کودکان مبتلا به فلج مغزی همی پارزی در نظر گرفت.