بررسی رابطه هیپرگلیسمی با نمره PRISM-III در کودکان بستری شده در بخش مراقبتهای ویژه

اهمیت بالینی هیپرگلیسمی در کودکان بد حال غیر دیابتی بخوبی مشخص نشده است. مطالعات اخیر نشان داده اند که هیپر گلیسمی در کودکان بد حال با مرگ ومیر رابطه دارد. هدف این مطالعه بررسی نقش هیپرگلیسمی در میزان مرگ و میر کودکان بد حال و رابطه آن با سیستم امتیاز دهی PRISM می باشد.
در این مطالعه توصیفی- تحلیلی و مقطعی کلیه کودکان بستری در PICU بیمارستان کودکان تبریز در طی سالهای 89-1388 مورد بررسی قرار گرفتند. قند خون بزرگتر یا مساوی 150 در دونوبت بعنوان هیپرگلیسمی در نظر گرفته شد. میزان شدت بدحالی بر اساس PRISM-III تعیین گردید.
در این مطالعه 213 پسر(8/58%) و 149 دختر (2/41%) با میانگین سنی 3/28 ماه (5/1 ماهه تا 13 ساله) مورد بررسی قرار گرفتند. میزان موارد مرگ (001/0=P) و نیاز به تهویه ی مکانیکی (02/0= P) در میان کودکان دچار هیپرگلیسمی بیشتر و میانگین سنی آنها (5/24 ماه) کمتر از بیماران فاقد هیپرگلیسمی (3/37 ماه) بود (002/0=P). حساسیت امتیاز دهی PRISM در این مطالعه برای مرگ ومیر کودکان بستری در بخش مراقبت های ویژه برابر 81% با point off Cut برابر 5/9 محاسبه شد افزایش قند خون کودکان بستری در بخش مراقبت های ویژه نقش اساسی را در مرگ ومیر و پیش آگهی این کودکان دارد. امتیاز PRISM حساسیت خوبی را در پیش بینی کودکان در معرض خطر دارد و هماهنگی و ارتباط قوی با هیپرگلیسمی و مرگ ومیر کودکان بدحال دارد.