بررسی اثر غلظت بالای پروژسترون بر بقای پیوند پوست نوزاد به مادر در موش صحرایی

پژوهش های گذشته نشان داده است که پروژسترون می تواند تغییراتی در دستگاه ایمنی ایجاد کند. از سوی دیگر، پروژسترون، به عنوان هورمون اصلی دوران بارداری، نقش اساسی در لانه گزینی بلاستوسیست و نگهداشت بقای جنین دارد. از آنجا که جنین یک پیوند آلو گرافت برای مادر به شمار می آید، به نظر می رسد که غلظت بالای پروژسترون بر دیگر پیوندها نیز اثر مثبت داشته باشد. در این پژوهش اثر غلظت بالای پلاسمایی پروژسترون بر زمان بقای پیوند آلوا گرافت پوست در موش صحرایی بررسی شده است.
به این منظور، شمار 61 موش ماده و نوزادهایشان (از نژاد چارلز ریور) در چهار گروه، یک گروه شاهد (14=n) و سه گروه دریافت کننده پروژسترون با میزان های 6.5، 16.5 و 25 میلی گرم در برابر هر کیلوگرم وزن بدن تقسیم بندی شدند. میزان های یاد شده، از مدروکسی پروژسترون استات، به صورت درون ماهیچه ای به موش های مادر تزریق شد. پنج روز پس از تزریق عمل پیوند با برداشتن یک قطعه تمام ضخامت پوست از ناحیه پشت بدن نوزاد و پیوند زدن آن درجای همانند به بدن مادر انجام گرفت. جای پیوند هر روز پانسمان شده و از نظر علایم رد پیوند مانند تورم، تشکیل اسکار و نکروز بررسی گردید. شماری از پیوندها مورد بررسی هیستوپاتولوژی قرار گرفتند.
یافته های پژوهش نشان داد که، میانگین زمان بقای پیوند (Survival Time) در گروه های دریافت کننده پروژسترون با میزان بالا نسبت به گروه شاهد به گونه ای معنی دار بیشتر بود (P<0.05) غلظت بالای پلاسمایی پروژسترون بر پیوند آلو گرافت پوستی اثر بهبود بخش دارد و زمان بقای پیوند را افزایش می دهد.