بررسی مقایسه ای تاثیر دگزامتازون وریدی با بودسوناید استنشاقی در کاهش استریدور بعد از اکستوباسیون در بیماران ICU

استریدور یکی ازعوارض جدی انتوباسیون می باشد، که می تواند منجر به دیسترس تنفسی، انتوباسیون مجدد و مشکلات ناشی از آن شود. از اقدامات موثر پیشگیری، تجویز استروئید های وریدی از جمله دگزامتازون است. اما عوارض زیاد آن ها سبب محدودیت در تجویز آن ها می شود. استروئیدهای استنشاقی نسبت به انواع وریدی دارای عوارض کمتری هستند. مطالعه ی حاضر با هدف مقایسه ی تاثیر دگزامتازون وریدی با بودسوناید استنشاقی در کاهش استریدور بعد از اکستوباسیون صورت گرفته است.
در این مطالعه ی تجربی از نوع کارآزمایی بالینی، 80 بیمار دارای لوله ی تراشه کاندید اکستوباسیون وارد مطالعه شدند. بیمارانی که پاسخ کاف لیک تست آن ها منفی یا کمتر از حد انتظار بود، به طور تصادفی در دو گروه الف و ب قرار گرفتند (40n=). گروه الف 8 میلی گرم هر 8 ساعت از 24 ساعت قبل تا 24 ساعت بعد از اکستوباسیون دگزامتازون وریدی دریافت کردند. درحالی که گروه ب در همین فاصله زمانی 5/0 میلی گرم هر 6 ساعت، بود سوناید از طریق نبولایزر دریافت نمودند. هر دو گروه 24 ساعت از نظر وجود علایم استریدور و دیسترس تنفسی چک شدند. ابزار جمع آوری داده ها عبارت از چک لیست پژوهشگر ساخته و جدول امتیاز دهی استریدور بود. داده ها با استفاده از تست های آماری تی، کای دو، فیشر و من ویتنی مورد تجزیه تحلیل قرار گرفتند.
درصد وقوع استریدور در گروه الف 5/62 درصد و در گروه ب 5/52 درصد محاسبه شد، که از نظر آماری معنی دار نبود (36/0P=). نمره ی استریدور در دو گروه نیز با هم اختلاف معنی داری نداشت (26/0P=).
نتایج مطالعه نشان می دهد هر دو دارو بر کاهش استریدور بعد از اکستوباسیون در نمونه های مورد پژوهش دارای اثرات مشابه هستند. لذا تجویز بودسوناید استنشاقی به دلیل عوارض کمتر جهت از پیشگیری استریدور پیشنهاد می شود.