پیکره نگارین آنیما در هشت کتاب سهراب سپهری

در روان شناسی یونگ، اصطلاحات مهمی چون ناخود آگاهی، درون گرایی، برون گرایی، صور اساطیری (آرکی تایپی) مطرح می باشد که همه در مباحث جدید نقد ادبی، مخصوصا نقد روان شناسانه و نقد اسطوره گرا مطمح نظرند. نگرش و شخصیت بیرونی آن چیزی است که یونگ آن را پرسونا یا نقاب می نامد، اما او معتقد است که همه آدم ها نگرش و شخصیت درونی هم دارند که در صحبت دنیای ناخودآگاه است. به همین خاطر برای توصیف و مشخص نمودن افکت ها و جنبه های ناخودآگاه زنانه شخصیت یک مرد از کلمه آنیما و در مقابل، کلمه آنیموس جنبه مردانه ی یک زن را مطرح می کند. اگزیستانس آنیما، نمود زن خاصی نیست، الگوی باستانی او شامل تاثیرات اجدادی از آن چیزی است که زنانه نام دارد. سهراب سپهری از جمله شاعران تاثیرگذار در ادب پارسی است. با توجه به میتولوژیک بودن شعر سپهری و سیطره شعر آرمان گرای او در تعامل دیالکتیکی با شعر آرمان گریز، شعر او در یک هاله سیال معنایی سیری را از ایپوس به سوی میتوس طی می کند. شعر سوبژکتیویته او با آلترناتیو کردن یک هرمنوتیک ذوقی به هرمنوتیک فلسفی و با واپس زدن اگزوتیک شعری، نوعی فنومولوژی (پدیدار شناسی) را به تصویر می کشد که در این مسیر، شاعر، با گرایش به سوی ضمیر ناخودآگاه خود، تحت امپرسیون معشوق درونیش (آنیما) قرار می گیرد. در این مقاله به بررسی و تفسیر صور مثالی آنیما در هشت کتاب سهراب سپهری پرداخته می شود.