بررسی ارتباط شدت استئوپروز در زنان مبتلا به هیپوتیروییدی اولیه ی درمان نشده در مقایسه با زنان سالم و درمان شده

مطالعات پیرامون اختلالات دانسیته ی معدنی استخوان (Bone mineral density یا BMD) مرتبط با هیپوتیروییدی به اندازه کافی نیست. هدف از مطالعه ی حاضر تعیین ارتباط شدت استئوپروز در بیماران مبتلا به هیپوتیروییدی و مقایسه ی آن با زنان سالم بود.
در این مطالعه ی توصیفی و تحلیلی 150 زن بالای 50 سال در 3 گروه افراد با تشخیص جدید هیپوتیروییدی اولیه (گروه A)، حداقل 2 سال درمان با لووتیرکسین با تشخیص هیپوتیروییدی اولیه (گروه B) و افراد سالم (گروه C)، بررسی شدند. برای همه ی افراد پرسش نامه ی طرح تکمیل گردید و اندازه گیری TSH (Thyroid stimulating hormone) سرم و شدت استئوپروز توسط دانسیتومتری استخوانی انجام شد. آنالیز داده ها توسط آزمون های ANOVA، Kruskal-Wallis، Mann-Withney و Regression انجام شد.
میانگین سن بیماران و سطح سرمی TSH در گروه B تفاوت معنی داری با دو گروه دیگر داشت (001/0 > P). T score مهره های کمری L2-L4 بیماران گروه B به طور معنی داری از دو گروه دیگر کمتر بود (05/0 > P). بر اساس آزمون Linear regression ارتباط واضحی بین سطح سرمی TSH و میزان استئوپورز مشاهده نشد، اما با حذف TSH میزان استئوپورز در گروه B به طور معنی داری بیشتر از دو گروه دیگر بود (01/0 > P).
با توجه به نتایج مطالعه ی حاضر به نظر می رسد در گروهی که هیپوتیرویید آن ها تازه تشخیص داده شده بود با وجود این که TSH به طور معنی داری بالا بود ولی دانسیته ی استخوانی کمر و لگن نسبت به افراد سالم تفاوت معنی داری نداشت. از طرفی بیمارانی که حداقل 2 سال با تشخیص هیپوتیروییدی اولیه، تحت درمان با لووتیرکسین بودند و به دنبال درمان دچار کاهش TSH شده بودند، دانسیته ی استخوانی پایین تری نسبت به افراد سالم داشتند و نیاز به درمان دانسیته ی استخوانی در این دسته از بیماران می باشد.