ناهماهنگی شناختی: تاثیر تمرکز بر خود بر تعدیل کنندگی عزت نفس در تغییر نگرش

هدف پژوهش حاضر تعیین تاثیر تمرکز بر خودپنداره بر تعدیل کنندگی عزت نفس در فرایندهای ناهماهنگی شناختی بود.
این پژوهش از نوع شبه آزمایشی بود. به دلیل وجود 4 گروه در این آزمایش و لزوم حضور حداقل 15 نفر در هر گروه، از جامعه 400 نفری دانشجویان ساکن در خوابگاه پسرانه کارشناسی ارشد دانشگاه شهید بهشتی، 60 نفر با روش نمونه گیری در دسترس (به دلیل عدم دسترسی به فهرست اسامی آن ها) انتخاب و با اجرای مقیاس عزت نفس روزنبرگ (1965) به دو گروه دارای عزت نفس بالا و پایین تقسیم و هر یک از این گروه ها نیز به-طورتصاوفی در دو گروه متمرکز برخود و نامتمرکز برخود جایگزین شد. آن ها در پارادایم ایفای نقش/ ناهماهنگی (نایل، کورل، دریک، گلن، اسکات و استاکی (2001) شرکت کردند که در آن، یکی از افراد محبوب و مورد علاقه شان درخواست کودکی 10 ساله را رد و توجیه ناکافی برای آن ارائه می کرد.
تحلیل داده ها نشان داد در شرایط متمرکز برخود، برخلاف شرایط نامتمرکز، محبوبیت فرد موردعلاقه در شرکت کنندگان دارای عزت نفس بالا به طورمعناداری بیش از شرکت-کنندگان دارای عزت نفس پایین کاهش یافت.
اثر عزت نفس در کاهش ناهماهنگی، زمانی رخ می دهد که افراد بر خودپنداره متمرکز شده باشند. ازاین رو ارائه راه کارهای مواجهه با ناهماهنگی شناختی و تعارض های ناشی از آن باید مطابق با سطح عزت نفس و با برجسته کردن نقش خود افراد همراه باشد.