مقایسه نسبت عملکردی و متداول عضله همسترینگ به چهار سر رانی در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو

از آن جایی که در فعالیت های روزمره زندگی، عضلات همسترینگ و چهار سر رانی به طور عمل کردی و در الگوی انقباضی کانسنتریک و اکسنتریک عمل می کنند، بررسی نسبت عملکردی عضله همسترینگ به چهار سر رانی (Hamstring/Quadriceps ratio، H/Q ratio) ضروری به نظر می رسد. تا کنون مطالعه ای درباره نسبت عملکردی H/Q در بیماران مبتلا به استئوآرتریت انجام نشده است. لذا در این مطالعه نسبت عملکردی و متداول H/Q در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو با هم مقایسه شده است.
35 بیمار مبتلا به استئوآرتریت زانو (21زن و 14مرد در رده سنی 45 تا 70 سال) وارد این مطالعه مقطعی شدند. گشتاور حداکثر عضلات همسترینگ و چهار سر رانی در طی انقباضات کانسنتریک واکسنتریک (در سرعت های 30، 60 و 90درجه بر ثانیه) و انقباضات ایزومتریک (در زوایای 30، 60 و 90درجه فلکسیون زانو) ارزیابی گردید. نسبت متداول H/Q از طریق تقسیم گشتاور حداکثر عضله همسترینگ بر گشتاور حداکثر عضله چهار سر رانی در طی انقباض کانسنتریک و ایزومتریک تعیین شد. نسبت عملکردی H/Q با تقسیم گشتاور حداکثر عضله همسترینگ در طی انقباض اکسنتریک بر گشتاور حداکثر عضله چهار سر رانی در طی انقباض کانسنتریک تعیین گردید.
یافته ها نشان داد که نسبت متداول و عمل کردی H/Q تفاوت معنی داری در سرعت های پایین ندارند. اما در سرعت های بالاتر، نسبت عملکردی H/Q عمل کردی به طور معنی داری بیش تر از نسبت متداول H/Q است (P<0.001).
با توجه به این که در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو، فعالیت های روزمره و تمرین درمانی در سرعت های پایین انجام می شود، در برنامه تمرین درمانی این بیماران علاوه بر تقویت عضله چهار سر رانی، باید به حفظ تعادل در قدرت عضله همسترینگ و چهار سر رانی هم توجه نمود. هم چنین نتایج مطالعه نشان داد که در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو، نسبت عمل کردی H/Q عمل کردی در سرعت های بالاتر، مشابه افراد سالم، افزایش می یابد.