تحلیل الگوی مدیریتی شهر تهران
انتخاب نوع مدل مدیریت شهری، بازتابندهی نگرش حاکم بر تنظیم روابط شورا و شهرداری و مهم تر از همه، بیانگر میزان مشارکت و قدرت اجرایی است. یکی از گفتمانهای مهم در تعیین مدل مدیریتی برتر، تعیین چگونگی ادارهی شهر و قرارگیری قدرت در دست مدیران شهری است. از سوی دیگر، مدل ادارهی شهر رابطهی نزدیکی با حل یا ایجاد مسائل شهری دارد. از بررسی مدل مدیریت شهری در کلانشهر تهران چنین برداشت میشود که نوع مدل مدیریت شهری در ایران، مدل شورا مدیر شهر است. تحلیل الگوی مدیریتی تهران و ویژگی های این نوع مدل در ایران، بهویژه انتصابی بودن شهردار، سبب وابستگی شدید عناصر مدل مدیریت شهری به ساختار کلان قدرت شده و این روند بهنوبهی خود فقدان و کمبود نهادهای مدنی و مشارکت مردمی را تشدید کرده و موجب تبدیل شدن عرصهی مدیریت شهری به یک عرصهی تجدید قدرت برای گروه های قدرت سیاسی در سطح ملی شده است. بنابراین مدل شورا شهردار قوی، بهعنوان الگوی مناسب توصیه می شود تا با بهره گیری از این الگو، بهدلیل دارا بودن رویکرد جمع-گرایانه و مشارکتی که در حل مسایل شهری دارد، در سطوح فراملی با تاکید بر کاهش نقش دولت مرکزی و در سطوح محلی، تقویت جایگاه و نقش مدیریت محلی و مشارکت اجتماع محلی، حاکمیتی چند سطحی و چند عاملی را برای مدیریت شهری کارآمد و اثربخش توصیه کند و همچنین این مدل با استفاده از معیارهای منتج از مبانی نظری حکمروایی شهری و برخی از معیارهای مرتبط دیگر، سبب تقویت شاخصهای حکمروایی شهری (مشارکت شهروندان، مسئولیتپذیری و پاسخگویی و عدالت) و نیز ارتقای برخی دیگر از شاخصهای مورد توجه، چون اقتدار مجموعه مدیریت شهری، قدرت و اقتدار شهردار، هماهنگی و همکاری بین شورا شهرداری، تخصصگرایی در بدنهی شهرداری، قدرت نظارتی و قانونگذاری شورا و ثبات در مدیریت شهری خواهد شد و وابستگی به عناصر قدرت سیاسی سطح ملی را کاهش یا از بین می برد. بدین ترتیب مدل شورا شهردار قوی، بهطورکلی برای تقویت نهاد مدیریت شهرتهران ارزیابی شده است.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.