راهبردهای دانش آفرینی سازمانی

قلمرو رقابتی سازمان ها در سال های اخیر از لحاظ پویایی و بالندگی در سطح بالایی قرار داشته است. برای بقا در چنین شرایط جدید و متغیری، استمرار و پایداری در مزیت رقابتی، از طریق توسعه ظرفیت های فردی و سازمانی، ضرورت یافته است. از این رو، برخی از متفکران و صاحب نظران معاصر اظهار می کنند که دانش منبع عمده کسب مزیت رقابتی پایدار محسوب می شود و سازمان ها، به منظور دستیابی به چنین مزیتی، می توانند به خلق دانش به مثابه فرصتی جدید توجه کنند. در جامعه دانشی، سازمان ها به تقویت پایدار توانمندی های اصلی و به روزکردن پایگاه دانشی خود، به منظور روبه رو شدن با چالش های محیطی، نیاز پیدا کرده اند. به این منظور، درک مفهوم دانش آفرینی و به صحنه عمل آوردن فنون آن، یکی از مباحث حساس در رشته مدیریت شده است. ایجاد دانش جدید، اکتساب دانش، استفاده از این دانش در تصمیم گیری و کاربرد آن شواهدی بر اهمیت و ضرورت این امر در سازمان های امروزی است. در این مقاله، با استفاده از الگوی حلزونی آفرینش دانش نوناکو، الگویی جدید از راهبردهای دانش آفرینی سازمانی در قالب الگوی (کاوشی، کارآفرینی سازمانی، ترکیبی و بهره برداری) عرضه شده است. در این الگو تغییر و تبدیل دانش با استفاده از مفهوم دو نوع دانش عمومی و خصوصی و در سطح سازمانی صورت می گیرد.