تصویرگری بی صورت خیال در شعر سعدی

تجربه های برجسته و موفق گذشتگان در عرصه ی شعر، گنج به میراث رسیده ی شاعران امروز است. از میان آن ها، تجربه ی آفرینش تصاویر شعری، بدون به کارگیری صورخیال، می تواند همچون گذشته، به شعرامروز نیز غنای اندیشه، غنای زبان و قدرت تاثیرگذاری ببخشد. در جست وجوی ویژگی های شعر تصویری، برجسته ترین نمونه ی آن یعنی غزل های سعدی بررسی شد. یافته ها نشان می دهند تصویرآفرینی بدون صورخیال یا بازنمایی تصویری زیبای واقعیت در شعر، خود از شیوه های آفرینش تصویر و خیال انگیزی است. این شیوه ی تصویرگری بر ماهیت زبان، خیال، اندیشه و عاطفه ی شعری، تاثیری بسزا دارد. در حوزه ی اندیشه ی شعری، محورهای عشق، زیبایی، بیان عواطف و اندیشیدن به انسان، مرکز معنایی شعر را تشکیل می دهد. در حوزه ی خیال، عناصر روایی چون پیرنگ، صحنه پردازی، شخصیتپردازی، حادثه پردازی، گفت وگو و لحن، نمایش تصویری زیبا، عینی، پویا و تاثیر گذار از واقعیت، را به عهده دارند. در حوزه ی زبان نیز کاربرد گروه های وصفی، قید حالت، بسامد فعل، جملات ساده و کوتاه، در تصویرگری، نقشی برجسته به عهده دارند