بررسی ماهیت محاربه و افساد فی الارض و نقد قواعد کیفری مربوطه

محاربه آن گونه که در شرع آمده، به معنای دست بردن به اسلحه به قصد ترساندن یا تعرض به مال، جان و ناموس مردم است و نتیجه آن سلب امنیت عمومی در جامعه و ایجاد خوف است. مجازات محاربه نیز به عنوان یک حد شرعی تعیین گردیده است؛ اما در قوانین کیفری، محاربه بر بخشی از جرایم اطلاق شده است که ظاهرا مصداق محاربه نیستند. از سوی دیگر، آن چه از ظاهر ادله استنباط می شود این است که افساد فی الارضی که موضوع حد شرعی واقع شده و بر بخشی از جرایم نیز اطلاق شده است، شامل همه ی مصادیق افساد به طور مطلق نمی شود، بلکه تنها شامل مواردی می شود که از طریق تعرض به جان، مال، عرض، عقل و دین مردم انجام می گیرد و از مردم سلب امنیت می-شود. به نظر می رسد که این گونه افساد، معنایی جز همان معنای محاربه را ندارد.