این غزل گریه ها که می بینی...

این مقاله، شعر آیینی را چنانکه میان شعرای معاصر مرسوم است به مدایح و مراثی خاندان وحی مختص می داند و توحیدیه ها، مناجات ها و... از موضوع این نوشتار خارجند.
براساس پژوهش انجام شده، شعر آیینی فارسی که سابقه ای به قدمت شعر فارسی دارد، در سالهای پس از پیروزی انقلاب اسلامی روندی رو به رشد داشته است. شعر آیینی تا پیش از دوران مورد بررسی، غالبا به مضامین عاشورایی محدود بود و کمتر به دیگر مضامین آیینی می پرداخت؛ اما در دوران مورد بررسی که سالهای 1357 تا 1390ش را در برمی گیرد درمورد چهره های آیینی مختلف شعر سروده شد و شاعران آیینی سرا فصول جداگانه ای به هریک از معصومان و چهره های آیینی شیعی اختصاص دادند. در دهه سوم مورد بررسی، گونه ای از آیینی سرایی با رویکرد عرفانی شکل گرفت که مورد استقبال گسترده مخاطبان قرار گرفت. جریان دیگری که در سالهای پایانی دوران مورد بررسی در اشعار آیینی دیده شده، بهره گیری از طنز است که به صورت چشم گیری در حال گسترش است. گونه زبانی اخیر شاید به دلیل بی سابقه یا کم سابقه بودن آن، مورد توجه و علاقه بخش قابل توجهی از مخاطبان قرارگرفته است.