بررسی میزان ریزنشت باکتریایی در محل اتصال اباتمنت به فیکسچر ITI هنگام استفاده از اباتمنت های ITI، OIO، OSSTEt

یکی از شایع ترین نگرانی ها در زمینه استفاده از پروتزهای متکی بر ایمپلنت، ریزنشت باکتریایی در ناحیه اتصال فیکسچر و اباتمنت است. هدف این مطالعه، ارزیابی میزان ریزنشت باکتریایی در محل اتصال اباتمنت به فیکسچر ITI هنگام استفاده از اباتمنت های DIO، OSSTEM، ITI است.

30 عدد فیکسچر ITI براساس نوع اباتمنت مورد استفاده به سه گروه تقسیم شدند. در گروه اول 10 اباتمنت ITI، در گروه دوم 10 اباتمنت DIO و در گروه سوم 10 اباتمنت OSSTEM با طول و قطر مشابه به فیکسچر ها متصل شدند؛ همچنین از هر گروه 2 عدد فیکسچر و اباتمنت اضافه تهیه شده، به دو زیر گروه تقسیم شدند. در زیر گروه کنترل مثبت، فیکسچرها و اباتمنت ها بدون اینکه به هم متصل شوند در محلول باکتریایی قرار داده شدند و در زیر گروه دوم نیز بدون اتصال در محلول نرمال سالین قرار داده شدند؛ همچنین نمونه ها در سایر گروه ها در ویال های حاوی محیط کشت آغشته به باکتری استرپتوکوکوس فکالیس قرار گرفته، سپس همه نمونه ها به مدت پنج روز تحت انکوباسیون قرار داده شدند و پس از خارج کردن از ویال ها، تمامی اباتمنت ها از فیکسچرها جدا شده، به مدت 30 ثانیه در محلول نرمال سالین ورتکس شدند؛ سپس 1/0 میلی لیتر از محلول حاصل، در محیط کشت مخصوص باکتری استرپتوکوکوس فکالیس قرار داده شد و پس از دو روز انکوباسیون، تعداد کلونی های موجود برای هر یک از فیکسچرها و اباتمنت ها شمارش شدند.

میانگین تعداد کلونی ها به ترتیب برای اباتمنت و فیکسچر در گروه اول 6/13 و 20، در گروه دوم 9/21 و 9/28،​ در گروه سوم 2/26 و 9/35، در گروه کنترل مثبت 3/152 و 3/178 و در گروه کنترل منفی 0 (صفر)، شمارش شد. اختلاف تعداد کلونی ها میان گروه اول و دوم معنی دار نبود ولی میزان ریزنشت میان گروه اول و سوم، تفاوتی معنی دار را نشان می داد.

​ با توجه به نتایج مطالعه حاضر، تطابق اباتمنت های DIO روی فیکسچرهای ITI قابل قبول است؛ ولی این مسئله درباره اباتمنت های OSSTEM صدق نمی کند و استفاده از این اباتمنت ها روی فیکسچرهای ITI پیشنهاد نمی شود.