بررسی تاثیر تنش شوری بر سه گونه ی کهور (Prosopis Juliflora، P. cineraria، P. koelziana) در مراحل جوانه زنی و دانه رست

در این تحقیق پاسخ سه گونه کهور دره ای، سمر و کهور ایرانی به تنش شوری در مراحل جوانه زنی و دانه رستی مورد بررسی قرار گرفت. به منظور بررسی جوانه زنی، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در 3 تکرار و سطوح شوری 0، 5/2، 5/8، 14 و 20 دسی زیمنس بر متر استفاده شد. درصد و سرعت جوانه زنی، طول و وزن تر ریشه چه و ساقه چه و همچنین میزان پرولین، کلروفیل و قند های محلول اندام های هوایی دانه رست ها اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که با افزایش شوری درصد و سرعت جوانه زنی، طول ریشه چه و ساقه چه و وزن دانه رست ها به طور معنی داری در هر سه گونه کاهش می یابد. بیشترین مقدار این شاخص ها در شاهد و کمترین آن در شوری 14 دسی زیمنس بر متر مشاهده شد. در شوری 20 دسی زیمنس بر متر جوانه زنی مشاهده نشد. گونه ی سمر نسبت به کهور دره ای و کهور ایرانی به ترتیب 12 و 2 برابر از سرعت جوانه زنی در تیمار های شوری برخوردار است. سمر به طور معنی داری در همه تیمار ها به جز 14 دسی زیمنس بر متر از درصد جوانه زنی و طول ریشه چه بیشتری نسبت به دو گونه دیگر برخوردار بود. نتایج همچنین نشان داد که با افزایش شوری، میزان پرولین به طور معنی داری در دانه رست ها هر سه گونه افزایش می یابد. سمر نسبت به کهور دره ای و کهور ایرانی به ترتیب 3 و 5/3 برابر مقدار پرولین بیشتری در تیمار های شوری نشان داد. با افزایش شوری میزان قند های محلول در سمر به ترتیب 8 و 10 برابر بیشتر از دانه رست های کهور دره ای و ایرانی افزایش یافت. مقدار کلروفیل نیز با افزایش شوری به طور معنی داری در هر سه گونه کاهش یافت. سمر نسبت به دو گونه ی دیگر (به جز در شوری 5/8 دسی زیمنس بر متر) به طور معنی داری بیشترین مقدار کلروفیل را در تمام تیمار ها نشان داد.