تاثیر هایپراکسی نورموباریک متناوب بر استحکام سد خونی- مغزی موشهای صحرایی مدل سکته مغزی

مطالعه های اخیر نشان داده است که استفاده از هایپراکسی نورموباریک (90 درصد) به صورت متناوب یا پیوسته می تواند آسیب های ناشی از سکته مغزی را کاهش دهد.
مطالعه به منظور تعیین اثر رادیکال های اکسیژن بر استحکام سد خونی- مغزی ناشی از هایپراکسی نورموباریک در مدل سکته مغزی موش صحرایی انجام شد.
این مطالعه تجربی در سال 1389 بر روی 42 سر موش صحرایی نژاد ویستار در محدوده وزنی 250 تا 350 گرم انجام شد. موش های گروه آزمایش و شاهد به مدت 6 روز به مدت 4 ساعت در معرض اکسیژن 90 درصد (HO) و 21 درصد (RA) قرار گرفتند. سپس هر گروه اصلی به سه زیر گروه فرعی تقسیم شدند تا دی متیل تیواوره دریافت کنند. آن گاه امتیازهای نقص نورولوژیک و استحکام سد خونی مغزی بررسی شد. داده ها با آزمون های آماری آنوای یک طرفه و من ویتنی یو تحلیل شدند.
میانه امتیازهای نقص نورولوژیک و استحکام سد خونی- مغزی در گروه آزمایش نسبت به شاهد کاهش یافت (02/0= P)؛ در حالی که با مصرف دی متیل تیواوره این اثر تا حد زیادی از بین رفت (43/0= P).
استحکام سد خونی- مغزی حاصل از تیمار با هایپراکسی نورموباریک تا حد زیادی به واسطه رادیکال های اکسیژن انجام می شود.