مقایسه دو روش مقاومت بیوالکتریکی و نمایه توده بدنی در تعیین شیوع چاقی و اضافه وزن

روند چاقی در جهان رو به افزایش است. اخیرا، استفاده از نمایه توده بدنی برای طبقه بندی چاقی در جمعیت ها مورد سوال قرار گرفته است. در برخی مطالعه ها از مقاومت بیوالکتریک ((BIA استفاده می شود که روشی مطمئن، دقیق، قابل اطمینان و ارزان برای شناسایی افراد پر وزن و چاق است.
مطالعه به منظور مقایسه دو روش نمایه توده بدنی و مقاومت بیوالکتریکی در تعیین شیوع اضافه وزن و چاقی انجام شد.
این مطالعه تحلیلی در سال 1387 بر روی 187 زن به ظاهر تندرست 18 تا 45 ساله انجام شد. داده های جمعیتی و تن سنجی با کمک دانشجوی آموزش دیده، جمع آوری شد. درصد چربی بدن ((%BF و بافت چربی بدن (BFM) با استفاده از روش مقاومت بیوالکتریکی اندازه گیری شد. پر وزنی بر مبنای نمایه توده بدنی بین 25 تا 30 و چاقی براساس بزرگ تر یا مساوی 30 کیلوگرم بر مترمربع تعریف شد. با روش مقاومت بیوالکتریکی، درصد چربی بین 30 تا 35 درصد به عنوان معیار پرچربی و بزرگ تر یا مساوی 35 درصد، چاقی در نظر گرفته شد. داده ها با آزمون های آماری آنوای یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شدند.
میانگین سنی زنان 1/8 ± 9/34 سال بود. میانگین نمایه توده بدن، درصد چربی بدن و نسبت دورکمر به دور باسن به ترتیب 8/5 ± 7/27 کیلوگرم بر مترمربع، 9/6 ± 5/35 درصد و 08/0 ± 77/0 بود. چاقی شکمی در %6/32 زنان وجود داشت. شیوع چاقی تعیین شده با روش نمایه توده بدنی و مقاومت بیوالکتریکی به ترتیب %8/35 و %8/57 بود و زنان با وزن طبیعی با این دو روش به ترتیب %9/28 و %23 بود(05/0 P<). حدود نیمی از زنان اضافه وزن داشتند و چاق بودند. زنان با سن بالاتر نمایه توده بدن بزرگ تری داشتند، اما این اختلاف برای درصد چربی بدن معنی دار نبود.
با توجه به یافته ها، به نظر می رسد نتیجه روش نمایه توده بدنی و مقاومت بیوالکتریکی در تعیین افراد لاغر، طبیعی و چاق متفاوت و شیوع چاقی براساس روش مقاومت بیوالکتریکی، بیش تر است.