رویکردهای نوین در مدیریت بحران و کاهش خطرپذیری بلایا

تلاش های بشری برای مقابله با حوادث و بلایای طبیعی در عصر جدید دارای سه مرحله و رویکرد می باشد. مرحله و رویکرد اول مبتنی بر ارایه کمک های اضطراری و امداد و نجات هزمان با تاسیس سازمان های بین المللی مانند فدراسیون بین المللی جمعیت های صلیب سرخ و هلال احمر در اوایل قرن بیستم شکل گرفت. این مرحله تا زمان جنگ جهانی دوم استمرار یافت و از طریق آن کمک های امدادی و بشردوستانه به آسیب دیدگان ارایه می گردید. مرحله و رویکرد دوم پس از جنگ جهانی دوم و در فضای غلبه گفتمان های علمی و فنی و مکاتب رشد و توسعه و رفتارگرایی پس از جنگ در آمریکا، اروپا و سپس سراسر جهان گسترش یافت. برپایه این رویکرد برای گریز از آثار مخرب حوادث و بلایا پییشگیری از بروز چنین فجایعی از طریق کاربرد دستاوردهای علمی و مهندسی در ساخت و توسعه محیط مصنوع انسان مانند ابنیه، راه و شهرسازی در اولویت قرارگرفت. رویکرد علمی و مهندسی در مدیریت بحران تا دهه هشتاد میلادی رویکرد غالب و اساسی به شمار می رفت و سازمان های مسئول بین المللی مانند سازمان ملل متحد آن را به عنوان یک اصل در برنامه های خود قرار دادند.