مطالعه رفتار تغذیه ای میگوی دراز آب شیرین (Astacus leptodactylus) در محیط انتشار اسیدآمینه آزاد

برای بسیاری از آبزیان بویایی نقش مهمی در جستجو و مصرف غذا دارد. اسیدهای آمینه از جمله محرکهای بویایی هستند که رفتار تغذیه را در آبزیان ایجاد می کنند. در این مطالعه با هدف بیان ترجیح بویایی، میگوی دراز آب شیرین Astacus leptodactylus با طول متوسط 8-6 سانتی متر در شرایط آزمایشگاهی، در معرض 20 نوع اسیدآمینه آزاد و دو شاهد مثبت (عصاره غذای کارگاهیss2) و منفی (آب بدون اسیدآمینه) قرار گرفتند. آزمایش در 6 تکرار انجام شد. در بخش استفاده از معیار کیفی، از میان 20 اسیدآمینه، واکنش هایی نسبتا قوی نسبت به اسیدهای آمینه آسپارژین و سیستئین مشاهده گردید. داده های کمی اثر ضعیفی را برای سیستئین نشان دادند، اما تاثیر مثبت قوی را برای آسپارژین تایید کردند. اسیدهای آمینه فنیل آلانین، ترئونین، تیروزین، متیونین و لیزین رفتار ترجیحی مثبت را با درجه کمتری نسبت به آسپارژین و سیستئین نشان دادند. ارزیابی کمی در مورد ترئونین، متیونین و لیزین اثر مثبتی را نشان داد، اما در دو اسیدآمینه دیگر همخوانی بین نتایج کمی و کیفی دیده نشد. اسیدهای آمینه گلوتامین و آلانین واکنشی خنثی و کمی بازدارنده را ایجاد کردند، که ارزیابی کمی نیز داده هایی در تایید آن داشت. دیگر اسیدهای آمینه رفتار ترجیحی بسیار ضعیفی را نشان دادند. نتایج ارزیابی کمی این نتیجه را تایید کرد به استثنای اسیدهای آمینه گلیسین و تریپتوفان که واکنش مثبت قوی و اسید های آمینه آسپارتیک اسید، سرین، اسیدگلوتامیک و پرولین که واکنشی مثبت را ایجاد کردند (0.01>P). طبق نتایج بدست آمده، اسید آمینه آسپارژین عامل جاذب دستگاه بویایی میگوی دراز آب شیرین نشان داده شدند.