مقایسه نتایج تجویز توام آلندرونات و گلوکزآمین و گلوکزآمین به تنهایی در بهبود علایم بیماران مبتلا به بیماری دژنراتیو مفصلی زانو

بیماری تخریب کننده مفصلی شایع ترین بیماری مفصلی در انسان و علت عمده ناتوانی مزمن در میان افراد مسن در کشورهای توسعه یافته است. با توجه به نقش گلوکز آمین به عنوان یک ماده محافظ غضروف در درمان استئوآرتریت، در این مطالعه اثر تجویز این دارو به تنهایی یا تجویز توام با آلندرونات مقایسه شده است.
130 بیمار مبتلا به استئوآرتریت زانو به طور تصادفی در دو گروه تجویز گلوکزآمین به تنهایی و ترکیب گلوکرآمین وآلندرونات به مدت 12هفته مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران در هفته های 1،3،6،12 از نظر کارآیی درمان مورد ارزیابی قرار گرفتند. معیارهای کارآیی، شدت درد، میزان خشکی مفصلی و میزان فعالیت فیزیکی، ودانسیتومتری مغز استخوان بود.
شدت درد در هر دو گروه کاهش یافت و در هر دو گروه مشابه بود میزان خشکی مفصلی طی درمان در هر دو گروه کاهش یافت ولی این کاهش به صورت معناداری در گروه درمان توام بیشتر بود(05/0 > P) میزان عملکرد مفصلی نیز طی درمان افزایش معناداری داشته است بطوری که عملکرد مفصلی در مراحل آخر مطالعه در گروه دریافت کننده گلوکز آمین به تنهایی کمتر بود(05/0 > P). در نهایت بررسیBMD بیماران نشان داد تحت درمان توام دانسیتومتری مغز استخوان نیز بهبود داشته است و تفاوت معنادار وجود دارد (05/0 > P).
درمان توام آلندرونات و گلوکز آمین نسبت به گلوکز آمین به تنهایی در بهبود خشکی مفصلی، عملکرد مفصلی و بهبود BMD در بیماران مبتلا به استئوآرتریت موثر می باشد اما از نظر درد در مفصل این دو نوع درمان مشابه می باشد.