اثر DAPT بر سطح سرمی فاکتور رشد اندوتلیال عروقی و گیرنده ی محلول آن در موش های چاق

امروزه چاقی به عنوان یکی از عوامل خطرساز برای بسیاری از بدخیمی ها در نظر گرفته می شود. پدیده ی آنژیوژنز به طور بارز در موارد فیزیولوژیکی همچون ترمیم زخم ها و شرایط پاتولوژیکی همچون رشد تومورها نقش زیادی دارد. یکی از آنزیم هایی که در این پدیده در پاسخ به فاکتورهای آنژیوژنیک نقش دارد، آنزیم گاما سکرتاز است. هدف این مطالعه، بررسی اثر DAPT بر سطح سرمی فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (Vascular endothelial growth factor یا VEGF) و گیرنده ی محلول آن (Vascular endothelial growth factor receptor 1 یا VEGFR1) در موش های Balb/C چاق بود.

تعداد 12 موش از نژاد Balb/C از انستیتو پاستور ایران خریداری شدند. جهت ایجاد چاقی، حیوانات به مدت 20 هفته تحت رژیم غذایی با محتوای گروه چربی بالا قرار گرفتند. پس از این مدت، حیوانات به دو گروه دریافت کننده ی داروی DAPT (یک مهارکننده ی گاما سکرتاز) و شاهد تقسیم شدند. DAPT به مدت 14 روز به صورت زیر جلدی با دوز 50 میلی گرم بر کیلوگرم تزریق شد. به گروه شاهد حلال DAPT تزریق شد. در پایان آزمایش حیوانات با کتامین بیهوش شدند و نمونه ی خونی برای تعیین سطح سرمی VEGF و VEGFR1، از آن ها گرفته شد.

تجویز DAPT به موش ها به مدت 14 روز تغییر معنی داری در وزن حیوانات ایجاد نکرد. سطح سرمی VEGF در گروه دریافت کننده ی DAPT تفاوت معنی داری با گروه شاهد نداشت (05/0 < P)، در حالی که سطح سرمی VEGFR1 در حیواناتی که DAPT دریافت کرده بودند، به طور معنی داری کمتر از گروه شاهد بود.

با توجه به اثر DAPT بر سطح سرمی VEGFR1 به نظر می رسد این دارو ممکن است در فرایند آنژیوژنز و از جمله مهار رشد تومورها موثر باشد.