مقایسه ثبات پویا در افراد کم بینا و سالم در خلال انجام فعالیت دوگانه

سیستم بینایی نقش مهمی را در کنترل بالانس دارد و اطلاعاتی درباره موقعیت بدن و سر در ارتباط با اشیاء پیرامون و در فضا تامین می کند. یکی از مشکلات بهداشتی، بخصوص در کشورهای در حال توسعه، شیوع زیاد کم بینایی در گروه های مختلف سنی است (1/3 %). نقص بینایی در این بیماران بر روی بالانس آنها در خلال فعالیت های روزانه که معمولا شامل فعالیت های همراه از قبیل راه رفتن و صحبت کردن می شوند، تاثیر می گذارد. بنابراین اثر فعالیت شناختی همراه بر روی کنترل پوسچر بیماران کم بینا مورد بررسی قرار گرفت.
20 فرد کم بینا (با میانگین سنی 5 ± 32 سال، وزنی 16/17 ± 86/71 کیلوگرم و قدی93/9 ± 3/167 سانتیمتر) و 20 فرد سالم (با میانگین سن 4± 33سال، وزن82/13 ± 45/72 کیلوگرم و قد74/8 ± 8/170سانتیمتر) شرکت کردند. ثبات پویا بوسیله دستگاه بایودکس در سه وضعیت ایستاده مختلف: (چشم باز، چشم بسته و چشم باز همراه با یک فعالیت شناختی) ارزیابی شد. نمره ثبات پایین تر ثبات بهتری را عنوان می کند.
نمره ثبات در وضعیت چشم باز با و بدون فعالیت دوگانه در گروه نرمال پایین تر از گروه کم بینا بود (04/0 p). اما در وضعیت چشم بسته نمره ثبات در گروه کم بینا در مقایسه با گروه سالم پایین تر بود (03/0 p). فعالیت دوگانه در افزایش نمره ثبات در هر دو گروه تاثیر داشت اما این تغییرات تنها برای افراد کم بینا معنی دار بود (04/0 p).
این نتایج وابستگی بیشتر افراد سالم را به ورودی های بینایی برای کنترل بالانس نشان می دهد. کاهش کنترل بالانس در گروه کم بینا در خلال فعالیت دوگانه، استفاده بیشتر از ظرفیت یکپارچه سازی مرکزی محدود شان را در کنترل بالانس عنوان می کند. این موضوع زمینه سقوط را برای افراد کم بینا در خلال فعالیت های روزانه که همراه با چند فعالیت همراه باشد، فراهم می کند.