میزان تزریق خون در درمان بیماران با ترومای حاد مراجعه کننده به بیمارستان شهید رجایی شیراز در سال 1389

آگاهی از الگوی استفاده از خون در مراقبت از بیماران ترومایی، به برآورد بهتر خون مورد نیاز و برنامه ریزی برای تامین خون کافی در مراقبت از این بیماران و طراحی دستورالعمل های جدید برای کنترل خونریزی با نیاز به تزریق کمتر، می انجامد.
در یک مطالعه مقطعی در مدت یک سال در بیمارستان رجایی شیراز، پرونده 362 مصدوم که به دنبال تروما خون دریافت کرده بودند، به روش تصادفی سیستماتیک انتخاب شد. توسط پرسشنامه ای که شامل خصوصیات دموگرافیک، تعداد خون های فشرده، پلاسما و پلاکت دریافتی بود، پیش آگهی در بیماران با تزریق خون متفاوت، مقایسه شد. از t test و مجذور کا جهت تحلیل داده ها استفاده شد.
متوسط میزان دریافت گلبول قرمز فشرده، پلاسما و پلاکت برای هر بیمار ترومایی 74/3 ± 21/3 (از 1 تا 25) واحد، 6/6 ± 59/2 (از 0 تا 55) واحد و 15/5 ± 92/0 (از 0 تا 76) واحد بود. متوسط میزان تزریق خون به جنس، محل آسیب، سن و مدت حمل بیمار بستگی نداشت. میزان مرگ و میر، متوسط دریافت پلاسما، پلاکت و نیاز به جراحی در بیمارانی که خون زیاد دریافت کرده بودند بیشتر بود(05/0 p<).
با توجه به افزایش میزان مرگ و میر با افزایش میزان تزریق خون در بیماران ترومایی، بایستی تزریق خون در این بیماران با احتیاط، با فکر و به میزان لازم انجام گیرد و به نظر می رسد طراحی دستورالعمل تزریق خون ماسیو در بیماران ترومایی، می تواند به مصرف بهتر خون و فرآورده های خونی، کاهش عوارض در این بیماران منجر گردد.