تاثیر افزایش مهارت معناشناسی بر مهارت درک واژه های نوشتاری در یک کودک 4 ساله هایپرلکسیای اوتیستیک

هایپرلکسیا یک توانایی ویژه است که در گروهی از افراد مبتلا به اختلالات رشدی دیده می شود. این اصطلاح در مورد کودکانی به کار می رود که علی‎رغم مشکلات زبانی، شناختی و اجتماعی در تشخیص واژه ها مهارت بالایی دارند اما از نظر مهارت درک مطلب در سطح پایینی عمل می کنند به کار می رود. در مورد علل آسیب درک مطلب در این کودکان فرضیه های مختلفی وجود دارد. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر بهبود جنبه معناشناسی زبان یعنی افزایش خزانه واژگان درکی و بیانی، بر توانایی درک مطلب در یک کودک اوتیستیک با هایپرلکسیا است.
مورد: کودک مورد مطالعه در این پژوهش یک کودک هایپرلکسیای اوتیستیک بود که در زمان شروع 3 سال و 11 ماه داشت. وی قادر به خواندن بود ولی درکی از مطالب خوانده شده نداشت. در مدت 12 جلسه درمانی درک و بیان 160 واژه به کودک آموزش داده شد. در طی این مدت فرم نوشتاری واژه ها حذف شد. پس از طی جلسات درمانی این واژه ها مجدد ارزیابی شدند و کلماتی که کودک قادر به درک و بیان آنها بود مورد ارزیابی درک نوشتاری قرار گرفتند.
بهبود جنبه معناشناسی زبان افزایش خزانه واژگان درکی و بیانی باعث افزایش درک نوشتاری کلمات شد.