اثربخشی قصه درمانی گروهی بر کاهش ناامیدی و تنهایی کودکان دختر مراکز شبه خانواده

هدف پژوهش حاضر تعیین میزان تاثیر قصه درمانی گروهی بر کاهش ناامیدی و احساس تنهایی دختران مراکز شبه خانواده بود.
روش پژوهش شبه آزمایشی و جامعه آماری کلیه دختران بی سرپرست و بد سرپرست مقطع ابتدایی به تعداد 125 نفر در 14مرکز شبه خانواده مشهد بود. از میان آن ها از سه مرکز واجد شرایط 26 نفر به روش دسترس انتخاب و به طور تصادفی در گروه آزمایش، گواه و شبه گواه جایگزین شدند و به مقیاس ناامیدی کودکان کازدین 1983 و مقیاس تنهایی کودکان آشر، هایمل و رنشاو (1984) در مرحله پیش آزمون، پس-آزمون و 1ماه بعد در مرحله پیگیری پاسخ دادند. قصه -درمانی گروهی در 10 جلسه، هر هفته دو جلسه، هرجلسه 5/1 ساعت به گروه آزمایش ارائه و داده ها با تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر پردازش شد.
نتایج حاکی از تفاوت معنادار میانگین ناامیدی گروه آزمایش با شبه گواه و گواه در مرحله پیش آزمون تا مرحله پس آزمون بود، اما این تفاوت از مرحله پس آزمون تا پیگیری معنادار نبود. تفاوت میانگین تنهایی گروه آزمایش با میانگین تنهایی شبه گواه و گواه از مرحله پیش آزمون تا مرحله پس آزمون معنادار نبود و این عدم معناداری در پیگیری نیز مشاهده شد.
قصه-درمانی گروهی را می توان به عنوان روش موثری برای کاهش ناامیدی کودکان مراکز شبه خانواده در نظر گرفت.