بررسی مقایسه ای هیستومورفومتریک و هیستوپاتولوژیکال اثرات پماد جلدی و اسپری اکسی تتراسیکلین بر روند التیام زخم درمدل تک سمی

در این تحقیق اثر استفاده موضعی از پماد و اسپری حاوی آنتی بیوتیک اکسی-تتراسیکلین به صورت مقایسه ای بر روند هیستومورفومتریک و هیستوپاتولوژیک ترمیم زخم مورد بررسی قرار گرفت. این مطالعه از نوع تجربی مداخله ای بر روی هشت راس الاغ نر که در سه گروه هشت تایی تحت درمان با اسپری اکسی تتراسیکلین، پماد جلدی اکسی تتراسیکلین 3% و گروه شاهد (شستشو با سرم فیزیولوژی) دسته بندی شده بودند به مدت 28 روز انجام گرفت. پس از القای بیهوشی توسط کتامین و رامپون قطعه پوستی با ضخامت تمام لایه های پوست به ابعاد 3×10 سانتی متر در سطح جانبی اندام حرکتی خلفی و قدامی در ناحیه متاتارس و متاکارپ برداشته شد و روند التیام در سه گروه مورد مطالعه قرار گرفت. اندازه گیری زخم ها بوسیله آنالیز تصاویر دیجیتالی که روزانه از محل زخم ها تهیه می گردید محاسبه شد و درصد جمع شدگی زخم و مساحت کلی زخم، محاسبه گردید. جهت مطالعات میکروسکوپی از بافت مورد نظر در هر یک از روزهای 7، 14، 21و 28 از زخم و پوست سالم مجاور نمونه تهیه شد و پس از انجام مراحل بافت شناسی و رنگ-آمیزی جهت انجام نماهای ریز بینی با توجه به فاکتورهای هیستو پاتولوژیکی رتبه بندی شدند. نتیجه بدست آمده از یافته های مورفولوژیک، هیستوپاتولوژیک و آماری نشان دهنده تاثیر بهتر و مناسب تر اسپری اکسی-تتراسیکلین در روند بهبود التیام زخم به شیوه نوع دوم در مقایسه با پماد اکسی تتراسیکلین بوده است.