بررسی ارتباط کیفیت زندگی با وضعیت راه رفتن و دامنه حرکتی اندام تحتانی در بزرگسالان مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک

عوارض متعاقب فلج مغزی می تواند تاثیرات چشمگیری بر توانمندی های فیزیکی و روان شناختی بزرگسالان مبتلا به فلج مغزی داشته باشد و کیفیت زندگی آن ها را تحت تاثیر قرار دهد. هدف از مطالعه حاضر، تعیین ارتباط بین کیفیت زندگی با وضعیت راه رفتن و دامنه حرکتی در بزرگسالان مبتلا به فلج مغزی بود.

تحقیق حاضر از نوع تحلیلی- مقطعی بود و بر روی 70 فرد بزرگسال (40 زن و 30 مرد) مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک یک طرفه و دو طرفه با میانگین سنی 07/5 ± 24/26 سال، در دامنه سنی 40-20 سال با روش نمونه گیری ساده، از افراد در دسترس مراجعه کننده به سه مرکز خدمتگزار به توان یابان با نام مجتمع آموزشی نیکوکاری رعد مستقر در شهرهای تهران و کرج وارد مطالعه شدند. کیفیت زندگی، وضعیت راه رفتن و دامنه حرکتی مفاصل زانو و مچ پا به ترتیب با پرسش نامه فرم کوتاه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی، آزمون طبقه بندی عملکردی راه رفتن و گونیامتر دستی ارزیابی شدند. روش های آماری مورد استفاده در این مطالعه، آزمون های همبستگی Pearson، Spearman، Independent t و Mann-Whitney بودند.

بین حیطه های کیفیت زندگی با وضعیت راه رفتن و دامنه حرکتی دورسی فلکشن مچ پا ارتباطی پیدا نشد، اما حیطه های سلامت روانی و سلامت محیط با میزان دامنه حرکتی اکستنشن زانو ارتباط ضعیفی داشتند. همچنین تفاوت معنی داری در نمره حیطه های کیفیت زندگی بین زنان و مردان وجود نداشت.

شاید میزان دامنه حرکتی مفصل زانو روی سلامت روان و سلامت محیط بزرگسالان دچار فلج مغزی از نوع اسپاستیک تاثیر داشته باشد. همچنین می توان گفت که محدودیت های جسمی این افراد به مقدار بسیار کمی کیفیت زندگی آن ها را تحت تاثیر قرار می دهد.