آسیب شناسی مطالعات میان رشته ای در ایران

آسیب شناسی مطالعات میان رشته ای در ایران به عنوان یکی از محور ها و اولویت های مدیریت علمی هدف این نوشتار است. مراد از آسیب شناسی، آن دسته از عوامل یا فرآیندها و اقداماتی است که وجود یا تداوم آن می تواند حیات و مسیر این مطالعات نونهال را منحرف و دستخوش اختلال،انحراف،کندی حرکت ویا حتی توقف نماید. واژه ی آسیب شناسی خود یادآوری تعاملات بین رشته ای است زیرا از علوم پزشکی و زیستی به علوم انسانی و اجتماعی وارد شده است.
روش تحلیل محتوا و مستند سازی تجارب علمی و عملی است. این آسیب شناسی ها لزوما پسینی و پس از وقوع نیست. بلکه می تواند آسیب شناسی پیشینی و پیش از وقوع باشد؛ یعنی شامل برآورد ها و پیش بینی هایی باشد که به طور مشروط رخ می دهد این آسیب شناسی ها می تواند از سوی طرفداران مطالعات میان رشته ای بر مبنای تجارب مشابه سایر کشور ها و یا تجارب آن در ایران رخ دهد و یا می تواند از سوی مخالفان و نقادان آن ارائه شود. محقق برمبنای الهام گیری ازمدل Swot وبا تمرکز بر دو محور نقاط ضعف درونی مطالعات میان رشته ای و تهدیدات و آسیب های وارده از محیط، به آسیب شناسی این جنس مطالعات میان رسته ای پرداخته است.
بیست و هفت نکته از آسیب های احتمالی شناسایی گردید. هریک از این نکات به طور غیر مستقیم در نظر گرفتن مفهوم مخالف می تواند توصیه های بیست و هفت گانه ای را جهت دفع و رفع این آسیب ها در بر داشته باشد با شناسایی نقاط ضعف درونی می توان به کم کردن آن یا پرهیز از تهدیدات ناشی از محیط خارجی در سیاست گذاری علمی مطالعات میان رشته ای در ایران اقدام کرد. با پیش بینی یک آسیب و اهتمام عملی در جهت رفع آن می توان از وقوع آن پیش گیری کرد.