فرد گرایی دائویی، درمانی برای عصر مصرفی

مکتب دایویی که حدودا چهار قرن پیش از میلاد مسیح نشو و نما یافت، با رجوع به اصل «سادگی طبیعی» و فرونهادن تعهدات اجتماعی بشر و زیستن با یک وجود اصیل و خلاق، گوش دادن به اهنگ‌های طبیعی، الگوها و شیوه‌های حیات و بهرهگیری از عوامل ایجاد وجد برای ارتقای فعالیت هنری و زیباشناختی، اموزههای خود را ارایه داد. مکتب دایویی به دو گرایش «دایوییسم فلسفی» و «دایوییسم دینی» تقسیم میشود که هر دوی انها به اداب و رسوم و فلسفه چین باستان مرتبط‌ هستند. معالجه موسوم به پابرهنه با بهرهگیری از الگوی چینی و سنتی طب سوزنی و گیاهی، برداشتی فردگرایانه را از مکتب دایویی در تناسب با نیازهای جوامع مصرفی معاصر غرب ارایه داده است. این فردگرایی دایویی می‌کوشد با بهکارگیری یک شیوه معنوی همیشگی به معالجه کامل و سریع «ذهنی و فکری» بپردازد. گفتنی است این مکتب در اساس خود به نوعی تعامل اجتماعی نیز پای‌بند است.