بررسی تاثیرکاربنوکسولون برعلائم قطع مصرف مورفین در موش صحرایی

مکانیسمهای دقیق وابستگی به اپیوئیدها و سندرم قطع مصرف هنوز به طور کامل شناخته نشده اند. از دیر باز مطالعات زیادی در رابطه با مواد و داروهایی که بتوانند این علایم را کاهش دهند صورت گرفته است. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی اثر کاربنوکسولون (مهار کننده اتصالات شکافی) بر علایم قطع مصرف مورفین در موش صحرایی نر می باشد.
در این مطالعه که به صورت تجربی انجام شده، موش های صحرایی نر بالغ از نژاد Sprague Dawley در محدوده وزنی 275- 225 گرم بطور تصادفی در گروه های 8 تایی وارد مطالعه شدند. به منظور القای وابستگی مورفین به روش دوزهای فزاینده در یک دوره 9 روزه به صورت زیر جلدی به هر حیوان تزریق شد (روز اول mg/kg5، روز دوم و سوم mg/kg10، روز چهارم و پنجم mg/kg15، روز ششم و هفتم mg/kg 20 و روز هشتم و نهمmg/kg 25). در روز نهم نیم ساعت بعد از آخرین دوز تزریق مورفین، به گروه کنترل سالین (ml/kg 1) و به 4 گروه درمانی به ترتیب کاربنوکسولون دردوزهای 5، 25، 50 و100 mg/kg به صورت داخل صفاقی تزریق شد و مجددا نیم ساعت بعد به همه گروه ها نالوکسان (mg/kg، ip 4) تزریق گردید و به مدت 60 دقیقه علایم سندرم محرومیت شامل (پرش، ایستادن روی پاها، تیمار کردن آلت تناسلی، کشیدن شکم روی زمین، تیمار کردن بدن و حرکات شبیه سگ خیس) ثبت شد.
نتایج این مطالعه نشان داد که کاربنوکسولون نه تنها علایم قطع مصرف را به صورت جداگانه کاهش داد، بلکه توانست علایم تام سندرم ترک را نیز به طور معنی داری کاهش دهد (001/0 P<).
با توجه به نتایج به دست آمده، کاربنوکسولون در کاهش علایم قطع مصرف مورفین موثر بوده است.