بررسی میزان مهارتهای ارتباطی و عوامل مرتبط با آن در مدرسین دانشکده دندانپزشکی دانشگاه شاهد از نظر دانشجویان در سال 1389

بدون شک اگر تدریس را معادل مفهوم ارتباط نگیریم، دست کم باید ارتباط را شرط لازم تدریس در فرایند آموزش به حساب آوریم. هیچ گونه یادگیری یا تغییر در فرایند تدریس صورت نخواهد گرفت، مگر آنکه معلم(استاد) با فراگیرانش ارتباط موثر برقرار کند. این مطالعه به منظور بررسی میزان مهارتهای ارتباطی کلامی و غیرکلامی استادان دانشکده دندانپزشکی دانشگاه شاهد درسال 1388 انجام شده است.

تحقیق به روش پیمایشی و مقطعی انجام گرفت .مهارتهای ارتباطی در این تحقیق دردوحیطه مهارتهای ارتباطی کلامی و مهارتهای ارتباطی غیر کلامی انجام گرفت که مستقیما از دانشجو در یک طیف لیکرت پنج گزینه (بسیار ضعیف، ضعیف، متوسط، خوب، بسیار خوب) ارزیابی شد. روایی آن قبلا مورد تایید قرار گرفته است. به منظور پایایی پرسشنامه، در یک مطالعه آزمایشی که روی تعداد 10 دانشجو به فاصله یک هفته با روش test-Retest انجام گرفت و پایایی پاسخها برابر 85/0به دست آمد. شیوع عدم مهارت ارتباطی کلامی و غیر کلامی در نمونه‌ها تعیین شد و نقش عوامل مرتبط با آزمون کای دو و یا آزمون دقیق فیشر مورد قضاوت آماری قرارگرفت.

تحقیق روی تعداد 755 دانشجو انجام گرفت . 2/37 درصد دانشجویان مورد بررسی مرد و 2/68 درصد زن بودند.نتایج آماری نشان می دهد که از نظر6/13درصد دانشجویان مهارت ارتباطی استادان خیلی خوب، در 3/34 درصد خوب ، در 4/45 درصد متوسط و در 6/6 درصد ضعیف بود. با توجه به مقادیر بدست آمده از نظر 48 درصد دانشجویان ، استادان مهارت ارتباطی قابل قبول داشته اند و در 52 درصد این مهارت ضعیف بود . با توجه به این شیوع عدم مهارت در استادان ، میزان واقعی عدم مهارت استادان از نظر دانشجویان از حداقل 4/48 تا 6/55 درصد برآورد می گردد.

به نظر می رسد که میزان مهارت های ارتباطی استادان دانشکده از نظر دانشجویان پایین و جای نگرانی دارد و اقدامات لازم برای کاهش آن توصیه می شود.