بررسی آزمایشگاهی اثر پلی وینیل استات بر فرسایش بادی خاک های مختلف در برابر ماسه

فرسایش بادی یکی از عوامل اصلی آسیب به خاک و منابع طبیعی، فقیر شدن خاک های کشاورزی، آلودگی هوا، انتقال ذرات معلق، آسیب رساندن به تاسیسات و ماشین آلات و عملیات اجرایی می باشد. گرچه در سال های اخیر استفاده از مواد پلیمری مصنوعی، به منظور افزایش پایداری قطر خاک دانه ها و تثبیت خاک مورد توجه جدی قرار گرفته است اما در انتخاب یک پلیمر به عنوان تثبیت کننده خاک در برابر فرسایش بادی، فاکتورهای زیادی باید مورد توجه قرار گیرد. در این پژوهش، کارآیی ماده پلیمری با پایه پلی وینیل استات بر روی سه نوع خاک با بافت متفاوت در برابر باد همراه با ماسه ساینده به صورت آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفت. به این منظور پس از طراحی و ساخت تونل باد، نمونه های تیمار شده با ماده پلیمری تحت آزمایش های فرسایش در برابر باد با سرعت 26 متر بر ثانیه در ارتفاع 15 سانتی متری داخل تونل باد همراه با ماسه ساینده قرار داده شد و با نمونه های تیمار شده با آب مورد مقایسه قرار گرفت. تیمارهای مورد مطالعه در این آزمایش عبارت از ماده تثبیت کننده در 2 سطح 0 و 25 گرم بر مترمربع و نوع خاک در 3 سطح شامل بافت سبک شنی، متوسط لوم سیلتی و سنگین رس سیلتی در 3 تکرار بودند. نتایج به دست آمده نشان داد که از نظر آماری اختلاف معنی داری بین مقاومت به سایش و میزان فرسایش در نمونه های خاک تیمار شده با ماده پلیمری و نمونه های تیمار شده با آب وجود داشته است. همچنین براساس نتایج به دست آمده، افزودن ماده پلیمری پلی وینیل استات به میزان 25 گرم در مترمربع در شرایط آزمایشگاهی، با توسعه ارتباط بین ذرات و تشکیل یک لایه سطحی بر روی خاک، میزان فرسایش در برابر باد همراه با ذرات را کاهش داده است. با افزودن این ماده پلیمری میزان فرسایش بادی در نمونه های ماسه بادی به صفر رسیده و در خاک با بافت متوسط لوم سیلتی و سنگین رس سیلتی، حداقل 76 درصد نسبت به نمونه های تیمار شده با آب کاهش یافته است.