تالاب ها یا آب بندان های مازندران

تالاب که در مازندران آب بندان نامیده می شود نمونه ارزشمندی از دانش یا فناوری بومی مردمان این سرزمین برای استفاده مطلوب از آب است. این اکوسیستم های آبی از ذخیره سازی آب برای کشاورزی، تغذیه چشمه ها و آب های زیرزمینی، از دیدگاه بوم شناختی نیز به عنوان زیستگاه پرندگان و حیات وحش، حافظ تنوع زیستی، بانک ژن، ایجاد منظرهای زیبا و فواید بسیار دیگر از اهمیت زیادی برخوردار می باشند.
از آنجا که به نظر می رسد آب بندهای شمال کشور متاثر از عوامل متعددی چون توسعه بی رویه، آلودگی های ناشی از پساب های کشاورزی، ساده سازی و... در آینده دستخوش تباهی و نابودی شوند، تحقیق حاضر در جهت در جهت معرفی، تهیه نقشه گسترش آنان، شناسایی پوشش گیاهی این اکوسیستم ها، به عنوان اولین معرف آب بندان ها در بوم شناسی منظر و همچنین مطالعه عواملی که می تواند موجب تباهی آنان شود، در حاشیه جنوبی دریای خزر (استان مازندران) صورت پذیرفت. دست آوردهای این مطالعه معرف 423 قطعه آب بندان جمعا به مساحت حدود 14000 هکتار است که پراکنش آنان روی نقشه ای در مقیاس 300000: 1 ترسیم شد. با توجه به بروز تغییراتی در ساختار گیاهی این اکوسیستم ها و تسخیر گونه های زیاد شونده ای چون Nympha alba، Phragmites australis، Typha tatifolia &. Lemna minor و تهاجم گیاهان غیر بومی فرصت طلب چون آزولا و همچنین بروز آلودگی های ناشی از ورود پساب های کشاورزی به نظر می رسد، که آب بندان ها با از دست دادن توان اکولوژیک خود به سوی مردابی شدن (دیستروفیکاسیون) سوق داده می شوند. اینک که در سطح جهانی با توجه به بحران آب دوران جدیدی برای استفاده از آب شروع و بر حفاظت از تنوع به عنوان یک متغیر اکولوژیک تاکید می گردد، توصیه می شود قبل از نابودی این میراث های فرهنگی که در بردارنده بانکهای ژن، تنوع و زیبایی خاص خود هستند، با انجام مطالعات علمی و همه جانبه در جهت حفاظت و استفاده مطلوب و پایدار از آنان اقدام شود.