ارتباط بین تلومرها، تلومراز، سرطان و پیری

تلومر پایانه فیزیکی کروموزم های خطی می باشد که از یک توالی غیر کدکننده تشکیل یافته است. در پستانداران تلومر مرکب از تعداد متغیری توالی های تکراری، با رمز TTAAGGGمی باشد که توسط آنزیم تلومراز به انتهای 3 کروموزوم ها اضافه می شود. تلومرها در حفاظت کروموزوم ها از تخریب اگزونوکلئازی، اتصال کروموزوم به کروموزوم و هم چنین جلوگیری از دیگر اشکال نوترکیبی ناقص نقش دارند. علی رغم نقش پر سر و صدای اختلال عملکرد تلومراز در آسیب شناسی بیماری های ژنتیکی اختصاصی ارتباط بین اختلال تلومر با پیری در حال حاضر جای بحث دارد. به نظر می رسد فعالیت دوباره تلومراز معمول ترین وسیله سلول های سرطانی به منظور دستیابی به رشد ویژه خود بوده و فعال شدن معمولا در اوایل شکل گیری تومور اتفاق می افتد. مشخص شدن پیچیدگی های موجود در کنترل عملکرد تلومراز می تواند مسیری برای هدف قرار دادن فعالیت تلومراز فراهم کند تا به عنوان یک روش رایج درمانی برای بسیاری از بیماران سرطانی استفاده شود و به عنوان یک هدف برای ساخت دارو در نظر گرفته شود. در این مقاله نگاهی کوتاه به ساختار و عملکرد تلومر و تلومراز شده و سپس ارتباط بین فعالیت تلومراز با روند پیری و سرطان از جنبه های مختلف به تفصیل بررسی گردیده است. در ضمن به نقش های دیگر تلومراز در بدن پرداخته شده است. در انتها استفاده از تلومراز به عنوان یک هدف دارویی در درمان سرطان مورد توجه قرار گرفته است.