شخصیت پردازی در داستان های امیل زولا (مطالعه موردی؛ سهم سگان شکاری، شاهکار و قلب پاریس)

در نیمه دوم قرن نوزدهم، در فرانسه، به واسطه پیشرفت سریع علم، دیدگاه نویسندگان نسبت به داستان نویسی دگرگون و به سمت حقایق زندگی سوق داده شد. در این میان، «امیل زولا»، به عنوان سردمدار مکتب ناتورالیسم، بیش از پیش به سمت واقعیت، گرایش پیدا کرد. متاثر از این دیدگاه، قهرمان های داستان های او مانند دوران های پیشین، دارای خصوصیات خارق العاده و افسانه ای نیستند؛ بلکه انسان هایی کاملا عادی، برگزیده از جامعه زمان نویسنده اند؛ زولا بدین وسیله جامعه لجام گسیخته امپراطوری دوم را به یاری دیده ها، شنیده ها و تجارب زندگی خود به تصویر می کشد. در این جستار کوشش شده است، با تکیه بر سه اثر او به نام های «سهم سگان شکاری»، «شاهکار» و «قلب پاریس»، شگردهای خاص زولا در پردازش قهرمانان داستان هایش بررسی شود.