تصمیم گیری راهبردی (با رویکرد تحلیلی مدل های تصمیم گیری راهبردی)

مدیران در سازمان های امروزی با چالش های فراوانی روبه رو می باشند. از جمله مشکلات پیش روی مدیران، رویارویی با مشکلات موجود و چالش های آینده و احتمالی است که جهت از میان برداشتن هر یک، گزینه های فراوانی وجود دارد که هر یک از گزینه ها دارای معایب و محاسن فراوانی بوده و هنر مدیریت، انتخاب بهترین گزینه از میان گزینه های موجود است که این انتخاب، موجب هدایت سازمان در مسیر درست می گردد. حال باید به این سوال پاسخ داد که آیا هر تصمیمی که در سازمان گرفته می شود، می توان آن را تصمیم راهبردی نام نهاد؟ به طور یقین و با توجه به تحقیق انجام شده می توانیم چنین بیان نماییم که تصمیماتی که به این نحو گرفته می شود، راهبردی نیست؛ زیرا مشکل و ضرورت و فشار عوامل باعث می شوند که انسان مجبور به اتخاذ تصمیم شود، پس این تصمیم راهبردی نیست. ولی وقتی که تصمیمی بر اساس تحلیل از عناصر و پیش بینی آینده و بر اساس منطق گرفته می شود، می تواند راهبردی باشد. مقاله حاضر نیز به دنبال این هدف است که برای مدیران این مطلب را روشن نماید که چگونه سطح تصمیمات خود را به تصمیم راهبردی ارتقاء دهند و موجب پیشرفت سازمان گردند. نوع تحقیق حاضر مروری، و از بعد هدف نیز می توان گفت که کاربردی است و از حیث روش در جایگاه یک تحقیق توصیفی است. در مقاله حاضر تصمیم گیری راهبردی به طور کامل توصیف گردیده و عوامل موثر بر آن نیز پس از بررسی، سعی شده تا حد ممکن به طور جامع بیان گردد. در این مقاله، ویژگی های یک تصمیم راهبردی به طور شفاف توضیح داده شده که مدیران با مقایسه آن با تصمیمات خود، پی ببرند که آیا تصمیماتشان راهبردی است یا نه؟ در صورت منفی بودن جواب سعی نمایند که نگرش خود را با ویژگی های بیان شده تطبیق نمایند، زیرا با استناد بر نتایج به دست آمده از پژوهش های عملی صاحب نظران در زمینه راهبرد و تحقیق و بررسی های فراوان، می توان چنین استنباط کرد که تصمیم گیری راهبردی به طور مستقیم در هدایت سازمان به سوی موفقیت تاثیر بسزایی دارد.