علم معانی سنتی در بوته ی نقد

سابقه ی پیدایش علم بلاغت به اواخر قرن اول هجری، و تلاش های متکلمان عرب برای اثبات اعجاز قرآن، باز می گردد. سال ها بعد، دانشمندان ایرانی با ترجمه ی آثار آنان، این علم و در نتیجه معانی را که جزئی از بلاغت است، به زبان فارسی وارد کردند و قواعد آن را تا حدود زیادی با زبان فارسی تطبیق دادند. آن ها با وجود اقرار به جدایی کامل معانی از علوم دیگری هم چون نحو، منطق، فلسفه، اصول و... نتوانستند به هدف خود نزدیک شوند. در نتیجه معانی فارسی وام دار اصول زبان عربی و علومی شد که طبیعتا به اندازه ی کافی قادر به نشان دادن ویژگی های زیبایی شناختی متن فارسی نیست.
در این مقاله، سعی شده است، معایب و کاستی های علم معانی سنتی که در اکثر کتاب های فارسی نیز تکرار شده اند، بررسی شود.