اثر تقویت حافظه با استفاده از آگونیست کولینرژیک و موسیقی در پیدایش وابستگی به مورفین به روش ترجیح مکان شرطی در موش سوری نر

مهمترین عارضه مصرف داروهای اعتیادآور، برهمکنش آن ها با سیستم عصبی است که منجر به دریافت طولانی مدت و مکرر دارو می شود. هدف این مطالعه بررسی اثر تقویت حافظه با استفاده از آگونیست کولینرژیک و موسیقی در پیدایش وابستگی به مورفین می باشد.
در این پژوهش 110 سر موش سوری نر بالغ با وزن تقریبی 35-30 گرم در گروه های کنترل، شاهد و آزمایش مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه های تجربی، شامل تیمار با مورفین، دونپزیل، مورفین + دونپزیل، موسیقی تند، موسیقی آرام بخش1، موسیقی آرام بخش2، مورفین+ موسیقی تند، مورفین+ موسیقی آرام بخش1، مورفین+ موسیقی آرام بخش2، بودند. مورفین باعث ایجاد وابستگی و دونپزیل یک فاکتور کولینرژیک تقویت کننده حافظه، جهت مقایسه با موسیقی بود. به منظور تشخیص ایجاد وابستگی از روش ترجیح مکان شرطی (Conditioned Place Preference= CPP) استفاده شد.
یافته ها نشان داد بین گروه کنترل با گروه مورفین در ترجیح مکان شرطی تفاوت معنادار (05/0≥P) و با گروه های شاهد، دونپزیل و تیمار با موسیقی تفاوت غیرمعنادار بود. همچنین بین گروه مورفین با گروه های مورفین+دونپزیل، مورفین+موسیقی تند، مورفین+ موسیقی آرام بخش1 و مورفین+ موسیقی آرام بخش2 در ترجیح مکان شرطی تفاوت معنادار (05/0≥P) مشاهده گردید.
احتمالا دونپزیل و موسیقی تند و موسیقی آرام بخش1، با مهار نورون های دوپامینرژیک CPP القا شده با مورفین را کاهش می دهند و موسیقی آرام بخش2 با تحریک نورون های دوپامینرژیک باعث افزایش CPP وابسته به مورفین می شود.