ضرورت تبدیل دانش به فنآوری و ثروت ملی

در دوران کنونی تولید علم و جنبش علمی با رونق و پیشرفت فنآوری به طورکامل آمیخته است و می‌توان گفت که تولید ، گسترش و ترویج علم تاثیر چشم گیری در همه زمینه‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور دارد. خوشبختانه با گزینش سیاست هایی مانند راه‌اندازی دوره‌های تحصیلات تکمیلی و پرورش نیروی انسانی پیشرفته، افزایش اعتبارات پژوهشی و راه‌اندازی کانون های پژوهشی و پشتیبانی از تکاپوهای پژوهشی کاربردی، تولید علم کشور در دو دهه گذشته روندی فزاینده و خرسند کننده داشته است. چنین رویکردی دست یافتن به جایگاه نخست علمی در منطقه را به هدف دست یافتنی تبدیل کرده است. رویکردی که درسند چشم انداز مورد توجه قرار گرفته است. اکنون که چرخ تولید علم در کشور با آهنگی پیش رونده در حرکت است، این پرسش پدید آمده است که اگر بنا باشد که تولید علم در کشور از دیدگاه فنآوری مفید نباشد، فایده دست یافتن به جایگاه نخست علمی در منطقه برای کشور چیست؟ پژوهش های بنیادی در یک جا می‌باید کاربردی شود و نیازهای جامعه را برطرف سازد و این هدف به بستر و سازوکار مناسب نیاز دارد. سیاستگذاران علمی کشور باید با برنامه ریزی سامانه همه جانبه فنآوری و نوآوری، سیاست هایی را بیندیشند تا تولید علم کشور به تولید فنآوری بیانجامد و کشور در این راه بتواند به دانش فنی، داد و ستد، کار و کارگماری ، ارزش افزوده، صنعت برتر و در یک کلام به ثروت ملی دست یابد. در این نوشتار تلاش شده است تا ضمن تاکید بر اهمیت پیوستگی در روند فزاینده تولید علم، رتبه فنآوری کشور بر پایه شاخص ها و استانداردهای جهانی ارزیابی شود و ضمن تاکید بر تبدیل علم به فنآوری و ثروت ملی، زیرساخت های مهم و آسان گرا در این فرآیند آماده شوند و بایستگی ها نیز به آگاهی رسانده شوند.