بررسی وتحلیل داستان غنایی حسن و دل سیبک نیشابوری و رمان گل سرخ

مولانا محمدبن یحیی سیبک نیشابوری، ازشاعران و نویسندگان قرن نهم هجری است، وی کتاب «حسن و دل» را به سال 840 ه ق، ساخته است. حسن و دل داستانی است غنایی که به زبان سمبولیک وبا نثری مسجع نوشته شده و دارای تازگی ها و لطایف ویژه ای است.نمونه داستان حسن ودل سیبک درمغرب زمین رمان مشهور گل سرخ اثرنویسندگان «دو لوریس»و«دومونگ»(قرن سیزدهم میلادی) است.
چنان که از متن داستان حسن و دل و رمان گل سرخ برمی آید انگیزه ی تصنیف، در هر دو داستان نمایش تلاشی است پرحادثه که در این نمایش، صحنه، تن و جان آدمی است، بازیگران، اعضای آن!
حسن ودل، بی شک، یکی ازشاهکارهای غنایی ادب ایران است. چنین اثرژرفی درکنار التذاذ هنری حاصل ازآن،توانایی آن راداردکه همواره مورد بازاندیشی وتامل قرارگیردتا بدین وسیله بتوان باژرف اندیشی وغوردرساختمان، محتوای درونی وسایر توان های ساختاری نهفته درآن، موارد ارزشمندی رایافت.
هدف ازتدوین این مقاله آن است که مضامین مشترک دو داستان «حسن ودل» و رمان «گل سرخ» با هم بررسی شود؛ازآن جایی که این دو اثر با وجود این که یکی درایران ودیگری دراروپا تدوین شده است، همسانی بسیاری باهم دارند، مقاله تلاش داردتا همانندی این دو اثر را تبیین نماید؛ به همین دلیل محورکلی این مقاله بررسی امکانات نهفته در این دو اثر است.