ارزیابی قابلیت تامین بلند مدت آب در حوضه آبریز زاینده رود تحت تاثیر طرح های انتقال آب با بهینه سازی چند- دوره ای

در حوضه آبریز زاینده رود طرح های انتقال آب مهمی مثل انتقال از تونل های کوهرنگ به حوضه و یا انتقال به یزد و کاشان از حوضه، اجرا شده است. ارزیابی تاثیر بهره برداری از این طرح ها بر تامین آب در حوضه آبریز زاینده رود و ارائه راهکارهای کاهش این اثرات، به ویژه در بلند مدت که عدم قطعیت های هیدرولوژیکی نیز بر آن تاثیرگذار است، از موضوعات مهم برای تصمیم گیران بخش آب و ذینفعان آب بر محسوب می شود. در این تحقیق، تاثیر خشکسالی و افزایش ظرفیت انتقال آب از حوضه، با توسعه یک مدل بهینه سازی غیرخطی چند- دوره ای در یک افق 10 ساله، تحلیل و بررسی شده است. نتایج این تحلیل نشان می دهد که در شرایط نرمال و درحالت افزایش انتقال آب، با تامین 43% آب مورد نیاز از رودخانه و 57% آن از آبخوان ها، حداکثر درصد تامین نیاز در سطح حوضه محقق می شود. در یک خشکسالی حاد که 40% از منابع سطحی کاهش می یابد، کاربرد مدل بهینه سازی چند- دوره ای نشان می دهد که می توان سیستم آبی را به گونه ای بهره برداری کرد که فقط 6% تخصیص آب در حوضه آبریز در مقایسه با شرایط نرمال کاهش یابد. نتایج به دست آمده مبین توانایی مدل های بهینه سازی چند- دوره ای در استفاده همزمان از پتانسیل های مکانی و زمانی سیستم آبی در کاهش اثرات نامطلوب خشکسالی و احداث طرح های انتقال آب بر تامین آب در حوضه آبریز زاینده رود است.