تبیین سازوکارهای بهینه سازی سازه های بومی جمع آوری آب در مناطق روستایی استان بوشهر

در برخی از مناطق روستایی، به دلیل عدم وجود شبکه آبرسانی، جیره بندی اعمال شده در شبکه، بالا بودن هزینه انتقال آب از مناطق مجاور، عدم کیفیت مناسب فیزیکوشیمیایی آب شبکه آبرسانی و همچنین بدلیل تطابق پایدار سازه های بومی جمع آوری آبهای سطحی با شرایط موجود در محیط های خشک، ذخیره آبهای سطحی موقتی به کمک این سازه ها می تواند نقش مهمی را در تامین آب مورد نیاز جوامع محلی ایفا کند. این تحقیق دو مرحله ای با هدف تبیین سازوکارهای بهینه سازی سازه های بومی جمع آوری آب در مناطق روستایی در استان بوشهر به انجام رسیده است. در مرحله نخست، به شناسایی دقیق این سازه ها از جنبه های مختلف پرداخته شده است. در ادامه جهت بهینه سازی سازه های مذکور با الگوی ارتیز، ساختار آنها از منظر کمیت و کیفیت مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین، تجزیه و تحلیل نمونه های کیفیت آب در آب انبارها نشان داد که از 18 پارامتر مهم اندازه گیری شده جهت شرب انسان، 17 پارامتر در حد مطلوب و مجاز استانداردهای آب کشور قرار دارد و با روش ساده کلر زنی با پودر پرکلرین می توان به بهینه سازی کیفیت آب آب انبارها امیدوار بود. بر اساس نتایج حاصل از این تحقیق در بسیاری موارد با روش های بسیار ساده، ارزان و با مصالح محلی می توان جهت بهینه سازی سازه ها اقدام نمود. از طرفی در موارد اندک دیگر می توان با امکانات و مصالح توجیه پذیر فیزیکی و اقتصادی و نیز با پیشگیری های به موقع، از سازه ها به نحو مناسبی استفاده نمود. بنابراین چنانچه این روش ها با دانش نوین و امکانات و تجهیزات جدید هماهنگ و بهینه سازی شوند، به دلیل نشان دادن کارایی حداکثر و داشتن پشتوانه مشارکت و پذیرش مردمی، همواره با نتایج موفقیت آمیزی همراه خواهند بود.