استئوتومی پرگزیمال تیبیا و تغییرات آناتومیک زانو

استئوتومی پرگزیمال تی بیا با نتایج موفق تعویض مفصل جایگاه خود را حفظ کرده است. انجام استئوتومی بر اجزاء مختلف زانو و عملکرد آنها اثر می گذارد. تغییرات ایجاد شده در بیومکانیک زانو همراه با اثراتی در کشکک، رباط طرفی داخلی، راستای ماهیچه چهارسر و شیب سطح تی بیا خواهد بود. هدف از انجام استئوتومی پرگزیمال تیبیا در افراد جوان و بدون آرتروز در نیمه داخلی زانو، توزیع مناسب وزن بدن برسطوح مفصلی و در افراد بزرگسال با تغییرات دژنراتیو، کند کردن سیر پیشرفت آرتروز است. تمامی استئوتومی های پرگزیمال تیبیا یا با جا به جایی توبروزیته تیبیا و یا با فیبروز و کلسیفیکاسیون محل چسبندگی تاندون پاتلار موجب تغییر در بیومکانیک مفصل پاتلوفمورال می شوند. در استئوتومی های پرگزیمال تیبیا اگر استئوتومی پرگزیمال به توبروزیته تیبیا باشد، با جا به جایی لاترال توبروزیته تیبیا موجب افزایش زاویه کوادری سپس می شود. در استئوتومی پرگزیمال تیبیا از نوع وج باز آزادسازی رباط طرفی داخلی از مدیال تیبیا لازم است. اگر به هر دلیل حفظ این رباط لازم باشد باید استئوتومی از دیستال این رباط شروع شود. از آنجا که پرگزیمال تیبیا تقریبا به شکل مثلث قائم الزاویه است به طوری که توبروزیته تیبیا در محاذات کورتکس لاترال است، در استئوتومی پرگزیمال از نوع وج باز، دهانه وج در گوشه پوسترومدیال باید سه برابر دهانه وج در ستیغ جلویی باشد. عدم رعایت این نکته موجب تغییر شیب سطح مفصلی می شود.