اثربخشی مایکوفنولات موفتیل در درمان بیماران مبتلا به پمفیگوس ولگاریس مقاوم به درمان

پمفیگوس از بیماری های شایع خودایمنی تاولی است که نیازمند درمان با سرکوب کننده ی ایمنی سیستمیک می باشد. سرکوب کننده های ایمنی پیش آگهی بیماران پمفیگوس را در دهه ی اخیر تغییر داده، اما استفاده ی طولانی مدت آن ها همراه با عوارض قابل توجهی می باشد. امروزه سعی بر استفاده از داروهایی جدیدتر با عوارض جانبی کمتر در این بیماری می باشد. یکی از این داروها مایکوفنولات موفتیل می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثرات درمانی این دارو در بیماران مبتلا به پمفیگوس ولگاریس مقاوم به درمان می باشد.
روش اجرا: پرونده ی 300 بیمار مبتلا به پمفیگوس ولگاریس مرور شد و از میان آن ها 28 پرونده که به دلیل مقاومت به درمان، داروی مایکوفنولات موفتیل دریافت کرده بودند وارد مطالعه شدند. اطلاعات با استفاده از پرونده ها در پرسش نامه ای جمع آوری و سپس با استفاده از آزمون همبستگی Kendall''s tau-c، آزمون Mann-Whitney و تحلیل واریانس تحلیل آماری داده ها انجام شد.

نسبت مرد به زن 8:1/1 بود. میانگین سنی بیماران 6/13?3/43 سال بود. بیماران تحت درمان با gr/day 2 مایکوفنولات همراه mg/kg/day 1 پردنیزولون قرار داشتند. هفده بیمار (10 مرد و 7 زن) بهبودی کامل داشتند، ارتباط معناداری بین پاسخ به درمان و جنسیت بیماران وجود نداشت (58/0P=). اختلاف معناداری بین میانگین سنی بیماران بهبودیافته و مقاوم به درمان وجود نداشت (77/0P=). ارتباط معناداری بین پاسخ به درمان با شدت درگیری مخاطی (8/0P=) و شدت درگیری پوستی (8/0P=) وجود نداشت. 10 بیمار که مایکوفنولات را بیش از 12 ماه دریافت کرده بودند پاسخ درمانی مناسب داشتند و طی دوره ی پی گیری بدون نیاز به مکمل دیگر هیچ عودی نداشتند.

شروع اثر مایکوفنولات موفتیل آهسته است، اما مکملی مفید و با عوارض جانبی کم در درمان بیماران پمفیگوس ولگاریس، خصوصا بیماران مقاوم به درمان، می باشد.