بررسی شدت رنگ پذیری آدنوکارسینومای پروستات توسط P53 به روش ایمونو هیستوشیمیایی و ارتباط آن با گریدگلیسون

آدنوکارسینوم پروستات شایع ترین بدخیمی دستگاه های داخلی بدن و دومین علت مرگ در اثر سرطان پس از سرطان ریه در مردان می باشد. پایه ژنتیکی بسیاری از نئوپلاسم ها با ژنهای سرکوب گر تومور از جمله P53 در ارتباط است. به همین دلیل بر آن شدیم در این مطالعه به بررسی ارتباط شدت رنگ پذیری بافتی توسط P53 و گرید گلیسون بپردازیم.
در این مطالعه مقطعی، بیمارانی که از تاریخ 1385 لغایت 1388 به بخش پاتولوژی بیمارستان شهید محمدی مراجعه کرده بودند و تشخیص آدنوکارسینوم پروستات در آنها تایید شده بود، وارد مطالعه شدند. نمونه ها پس از رنگ آمیزی هماتوکسیلین ائوزین در صورتی که توسط پاتولوژیست تشخیص آدنوکارسینوم قطعی شد، تحت رنگ آمیزی بافتی ایمونوهیستوشیمیایی مارکر p53 به روش ایمونوپراکسیداز قرار گرفته و شدت آن ثبت گردید. جهت کنترل مثبت از بافت کانسر کولون و کنترل منفی از بافت غیرتومورال پروستات استفاده شد. داده ها پس از جمع آوری، توسط نرم افزار آماری SPSS 16 و با استفاده از روش های آماری توصیفی و آزمون Chi-square مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
30 بیمار با میانگین سنی 5/8 ±10/77 سال مورد مطالعه قرار گرفتند که سن آنها از 60 سال تا 91 سال متغیر بود. درجه بندی تومور از 2 تا 10 متغیر بود و بیشترین فراوانی درجه بندی مربوط به درجه 7 بود. نتایج مطالعه نشان داد با افزایش درجه گلیسون از درجه پائین به درجه بالا شدت رنگ پذیری بافتی P53نیز افزایش می یابد (001/0>P).
نتایج حاصل از مطالعه حاکی از آن است که بین افزایش درجه گلیسون تومور و شدت رنگ پذیری P53 ارتباط مستقیمی وجود دارد.