امکان بهسازی خاک های شور و سدیمی با استفاده از بهسازهای شیمیایی

بهسازی خاک های شور و سدیمی و امکان استفاده از بهسازهای شیمیایی برای اصلاح این خاک ها از چالش های مهم مربوط به حفاظت منابع آب و خاک در مناطق خشک و نیمه خشک است. مفهوم «کشاورزی دقیق»راهکارهای سنتی موجود در برخی از شاخه های علوم کشاورزی را که مبتنی بر آزمون و خطا می باشند به دلیل هزینه زیاد، زمان بر بودن و عدم دستیابی به نتایج قطعی آن هم پس از یک دوره انتظار، با چالش جدی روبرو نموده است. به همین دلیل پژوهشگران راهکار واسطه،«پژوهش های تطبیقی» را مطرح کرده اند. پژوهش هایی که یک بار در سطح ملی، منطقه ای و یا جهانی با موفقیت آزمون شده و تنها نیازمند تعدیل ضرایب محیطی می باشند هر چند سال های اخیر نوید بخش انجام طرح های «جامع پژوهشی» برای پاسخ دادن به چند سوال مشخص می باشند، لیکن هم زمان دیگر شرایط لازم را برای دست یابی به نتیجه مطلوب از نظر دور نمی دارند. در پژوهش های مرتبط با علوم خاک و آب در کشاورزی، آنگاه که گیاه نیز در سیستم مورد مطالعه وجود داشته باشد، وضعیت پیچیدگی مضاعفی خواهد داشت. در ارتباط با اهداف این مقاله می توان گفت که به جز معدودی پژوهش های میدانی مستند که به منظور بررسی اثرات کاربرد مواد شیمیایی در اصلاح خاک ها (سدیم زدایی) مورد نظر بوده، تحقیقات مورد نیاز یا انجام نشده و یا به نتایج جانبی حاصله از جمله برقراری توازن یونی، رفع محدودیت دسترسی به برخی عناصر تعذیه ای، بهبود ویژگی های فیزیکی خاک بخصوص افزایش نفوذپذیری و ساختمان خاک توجهی نشده است. مورد اخیر مرتبط با بی توجهی به مکانیسم های فیزیکی و به طور عمده شیمیایی اثرات کار برد مواد شیمیایی بهساز در اصلاح و بهره وری از خاک های«مساله دار» کشور می باشد.